Vroeger keek ik wel linker uit, maar sinds de OV-poortjes in het station in gebruik zijn, loop ik vaker onder de viaducten door die ik voorheen altijd meed. Mijn OV-kaart heb ik altijd bij me, maar er is kennelijk een psychologische barrière om in- en direct weer uit te checken.
Voor de flaneur hebben die viaducten aan de Kruisweg en Jansweg niets te bieden. Ik herinner me (vaag) een discussie over het opknappen ervan alvorens de NS de passage door het station mocht versperren voor kaartlozen. Dat opknappen zal toch niet al gebeurd zijn? Het meurt er nog steeds danig naar diesel, duivenshit en effluvia van menselijke en dierlijke herkomst. Het neemt niet weg dat de constructie fraai is.
.
.
Gisteren, bij droog weer, waagde ik me er weer eens naar binnen (vanaf de Kruiswegzijde). En nam voor de verandering de tijd om de geglazuurde tegels te bestuderen, met hun beschadigingen, gedeeltelijk weggepoetste graffiti, boorgaten zo groot als ogen, kalkaanslag en doorgesijpeld roest. Met een beetje fantasie zie je er van alles in.
.
.
.
.
.
Ik moet Ann Demeester niet te vaak achter haar vodden zitten (zie ook Containercraquelé), maar als ze dat viaduct deodoriseren, kan het zo als openluchtlocatie van het Frans Halsmuseum dienst doen.
Niettemin was ik gisteren blij om de zon weer te zien en vrijuit te kunnen ademen.
.
.
Paars PS: In de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.