Ga naar de inhoud

Examenuitslag

“Een veelvoud van tien, je mag kiezen”, zei de toverfee. “Zeg maar, hoeveel jaar jonger zou je willen zijn? Maar ik moet het wel NU weten! Vijftig, veertig, dertig…?”

[Blanco RaDa-alinea, waarin jullie in gedachte ook even mogen stamelen, hakkelen en zuchten… Of pardoes voor een tweede jeugd kunnen kiezen, met alles wat daarop volgt….

…………………………………………………………………………………………………………………………………………..

…………………………………………………………………………………………………………………………………………. ]

Ik vermoed dat mijn fee onverrichterzake weer weg zou vliegen. Is dat beschetenheid van me? Of luiheid? Natuurlijk zou ik nog wel eens een bal in de kruising willen jensen, stuurloos verliefd willen zijn of Flann O’Brien lezen met de gretigheid van de eerste keer. En heus, ook na mijn twintigste waren er genoeg onvervangbare momenten, maar om nou minstens één zo’n heel decennium over te doen, met al het lief en leed van dien, plus alle alledaagse besognes? Ook opnieuw instappen op mijn veertigste of vijftigste zou als een soort verloochening voelen van alle ervaringen en inspanningen van de afgelopen tijd. Ik heb het toch niet voor niks gedaan allemaal?

.

examevlag2

.

Toch… Dit zijn van die dagen dat ik onwillekeurig vergelijkingen maak. En (het is geen gewoonte van me) af en toe de jeugd benijd. Vandaag werden de eindexamenuitslagen bekend gemaakt. Voor de school een spannende dag; de kandidaten werden gebeld en om 4 uur was er een ongedwongen samenzijn voor de geslaagden. Ik heb het al zo vaak meegemaakt, maar die elkaar omhelzende kinderen en hun vreugde-uitbarstingen laten me nooit onberoerd. En toen ik na afloop wegfietste zag ik er een stuk of twintig zitten bij hun vaste hangplek, een omgezaagde boom. Bevrijd; opgewonden napratend en uitspattingen beramend voor de lange avond en nacht. Dan gaan mijn gedachten uit naar wijlen het Triniteitslyceum en de feesten van toen. Als ik van die fee her en der een maandje of wat uit mocht kiezen om over te doen, zou díe maand er zeker bij zitten.

Op de terugweg hield mijn geluk aan, geholpen door de vlaggen-en tassenmasten langs de route, waaronder deze Zweedse.

.

examenvlag

.

Paars PS: In de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.

6 reacties op “Examenuitslag”

  1. Als je het levensdecennium kiest waarin jouw fee verschijnt zit je aardig in de richting van Nietzsches “ewige Wiederkehr des Gleichen”.

  2. Ook ik heb vele keren dat bijzondere moment meegemaakt, op school, met mijn eigen kinderen en ook met mijn eigen eindexamen. Nu ontroert de vreugde van collega’s, vrienden over het slagen van hun kinderen en kleinkinderen mij ook steeds weer. Verbazend? Misschien is dit wel een essentieel moment in de rite de passage en blijven we dat ons leven lang herkennen.

  3. Nu is er de genade van de telefoon. In mijn tijd was er de postbode, thans ongeloofwaardig, maar destijds volstrekt normaal, twee keer per dag.

  4. In 1966, mijn eindexamenjaar, ging het niet om telefoon noch om postbodes maar om de verschijning in natura op het Haagse Thorbeckelyceum. . Wij – 3 bèta’s en 4 alpha’s, ja ook ik bij de laatsten – werden ontvangen door het totale lerarencorps, opgesteld achter tafels in een hoefijzeren vorm. Medeleerlinge Thea en ik hadden de mazzel meteen te slagen. We moesten het hele hoefijzer af voor felicitaties. Merkwaardigerwijs hadden we onafgesproken bijna dezelfde destijds modieuze popart-jurk aan, tot groot vermaak van de docenten. De andere klasgenootjes hadden allemaal een her. Of zakten. Er werden geen vlaggen uitgehangen met tassen eraan. Kon ook niet aan onze wederopbouwflat. School was leuk. Reünie decennia later ook. Alles overdoen klinkt te veel als ‘her’. Das war einmal.

  5. In 1972: we stonden allemaal in de aula en de namen werden alfabetisch opgelezen. ‘Jacobs – gezakt; de Jager – gezakt; Janssen – gezakt’. Statistisch moest de volgende met Ja in zijn naam eigenlijk wel slagen. Al was het op het nippertje. (En alcoholvrije prosecco na de bekendmaking bestond toen nog niet.)

    @O’geer: Grappig, Nietzsche heeft een demon ipv mijn schattige fee:

    “Wie, wenn dir eines Tages oder Nachts ein Dämon in deine einsamste Einsamkeit nachschliche und dir sagte: ‘Dieses Leben, wie du es jetzt lebst und gelebt hast, wirst du noch einmal und noch unzählige Male leben müssen; und es wird nichts Neues daran sein […] Die ewige Sanduhr des Daseins wird immer wieder umgedreht – und du mit ihr, Stäubchen vom Staube!’ – Würdest du dich nicht niederwerfen und mit den Zähnen knirschen und den Dämon verfluchen, der so redete? Oder hast du einmal einen ungeheueren Augenblick erlebt, wo du ihm antworten würdest: ‘Du bist ein Gott, und nie hörte ich Göttlicheres!'”

    Denk ik even een balletje op te gooien, bevind ik me ineens in geleerd gezelschap…

  6. Bussum, 1977 St Vituscollege – ik kan me er werkelijk niets van herinneren. Volgens mij werd je enkel gebeld bij slecht nieuws. Kreeg de cijfers pas bij de diploma-uitreiking. “Gefeliciteerd, je hebt van de hele school ( 7 eindexamenklassen) het laagste examencijfer voor Engels en het hoogste voor natuurkunde”. En dat je voor het eerst van school een “alcoholische versnapering” kreeg aangeboden.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *