Zombies op reis

Mijn augustus-column voor Straatjournaal

Molotovcocktails en bakstenen gooien naar de oproerpolitie is voor anarchisten en linksradicalen een soort folklore, vergelijkbaar met koekhappen en zaklopen voor de jeugd van Noordkneuterveen op Koningsdag. In hun strijd voor een betere wereld nemen de alto’s van het Schwarze Block die 500 gewonde agenten bij de G20 graag voor lief.

Gelukkig was er behalve dat brute geweld in Hamburg ook een werkelijk indrukwekkende protestactie. Vreedzaam. 1000 Gestalten heette het streng geregisseerde project. Alle deelnemers waren geheel in het grijs uitgedost. Hun haar was asgrijs geverfd en hun huid grauw geschminkt met klei. Duizend zombies schuifelden futloos en willoos door de straten. Murw, hersendood, slaven van het systeem (jullie kennen dat systeem, het staat bekend als kapitalisme of neoliberalisme). Ze sjokten gedwee naar een noodlottig einde, want van de op de G20 verzamelde wereldleiders hoeft de mensheid geen heil te verwachten.

.

.

Toen was er in de massa plots een flard kleur. Een van de deelnemers had met een van pijn verwrongen gezicht zijn grijze uniform uitgetrokken en bleek daaronder een blauw T-shirt te dragen. Alsof er een korenbloem was ontloken op een geasfalteerde parkeerplaats! De man juichte naar de meute en bevrijdde een lotgenote uit haar grijze tenue, waaronder zij iets groens droeg. Groen en blauw omhelsden elkaar verheugd en zetten een kettingreactie in werking, waarbij steeds meer bonte kleren en pruiken de vaalheid verdreven, tot iedereen was ontwaakt uit zijn trance. Dansen, zingen en vrijen, ja, zo ontdoe je je van knellende banden! Weg met apathie en berusting!

.

.

Diezelfde dag zag ik nog meer zombies, dankzij een soort beeldrijm; de NRC had een reportage over de eindeloze passagiersrijen in de vertrekhallen van onze nationale luchthaven, waar op ‘piekdagen’ meer dan 200.000 reizigers komen. Die moeten sinds dit jaar rekening houden met wachttijden van drie uur bij incheckbalies, beveiligingsscanners en douane. Ik betrapte mezelf op een bitter leedvermaak toen ik ze daar zo zielloos zag staan, vreugdeloze vakantiegangers, gevangen tussen de afzetlinten en de dranghekken: ja jongens, wat willen jullie nou…?

Schiphol ligt op de rug van de Haarlemmermeer als een dikke, vieze melanoom. En die moet blijven groeien, beweren sommige doctoren. Tegen elke prijs. Wandel door de Houtrakpolder (bij IKEA Haarlem) en je ziet dat de vliegtuigen kop aan staart door het luchtruim razen. Maar hoeveel kunst- en (ahum) vliegwerk je ook toepast, ééns houdt het op. En misschien is dat moment nu gekomen? Eigen schuld, dikke bult.

Dat leedvermaak was klein van me, wist ik direct. Die sip kijkende mensen konden het ook niet helpen. Die deden ook maar wat iedereen doet. Want zijn de meesten van ons geen zombies, braaf tussen de lijntjes kleurend? Gebonden aan gedragscodes, afspraken, bepalingen, geboden, wetten, regels, protocollen, voorschriften, verplichtingen, formaliteiten en beloftes? Zelfs die actievoerders uit Hamburg komen na de G20 thuis, wassen het grijs uit hun haar en beseffen dan dat ze niets kunnen schrappen uit hun beduimelde A tot Z van de wereldproblemen: Asielzoekersstromen, Bio-industrie, CO2, Denivellering, Erosie, Fiscale fraude door multinationals tot en met Xenofobie, Yogablessures en Ziekte door armoede of welvaart. Boven hun hoofd vliegen nog steeds de prijsvechters af en aan.

Lieve mensen op Schiphol, ik bedoelde het niet rot. Ga naar jullie verre oorden. Zet het verstand op nul, vergeet je baas en je sores, hang de beest uit en laad de batterij op. Jullie hebben het verdiend, zo makkelijk is het leven niet. En straks proberen we er zo goed en zo kwaad en zo principieel als het gaat, allemaal weer het beste van te maken. Prettige vakantie!