Ga naar de inhoud

Licht en lawaai

Heibel in Bloemendaal, op twee fronten. De strandpaviljoenhouders zijn ontdaan dat zij met ingang van 2018 veel minder feesten mogen organiseren.

We hebben het niet over feestjes met een kring, waar tante Jo onder het genot van een advocaatje met slagroom vertelt over haar nieuwe steunzolen. Als the likes of Bloomingdale, Fuel en Vroeger een feestje geven, trillen op het strand de uitjes van je broodje haring en ontvluchten schar en schol schielijk de territoriale wateren. Er zijn jaarlijks ruwweg 150 feesten, incidenteel met 8000 bezoekers en de ME als ongenode gast.

De gemeente Bloemendaal wil, in de woorden van wethouder Nico Heijink in HD, een ‘hoogwaardig strand’: “Dit moet ook een emmertje-schepje strand zijn.” De reductie van het aantal feesten was reeds aangekondigd in het bestemmingsplan 2013, waarin de strandtent werd bestempeld als ‘kleine horeca’. De paviljoenhouders (me dunkt geen jongens die ‘s nachts de kleine lettertjes van ambtelijke stukken pogen te doorgronden) hadden nog lopende contracten en dachten kennelijk dat de bui wel over zou waaien. En nu… en nu…

Ze eisen een definitie van een feest (RaDa: een kring waarin tante Jo…) en dringen aan op een overgangssituatie. Het RaDa (motto: de enige goede decibel is een dode decibel) stelt voor ze tot 2019 een verroest booreiland te geven op 3 km achter de horizon en een vergunning voor uitsluitend akoestische muziek.

Meer sympathie kan ik opbrengen voor de omwonenden van hockeyclub Bloemendaal, die zich verzetten tegen een verdere aantasting van landgoed Caprera. Een geniepig amendement in het nieuwe bestemmingsplan wil de bouw van lichtmasten bij veld 3 en 4 toestaan (ik baseer me hier eveneens op Margot Klompmaker, HD-correspondent in de betere buurten). Bij de aanleg van de kunstvelden werd in 2004 afgesproken dat die er niet zouden komen.

De omwonenden beweren begaan te zijn met de vleermuizen, maar al leefden er alleen schorpioenen en blinde vinken in die duinen, dan nog zouden ze tegen die masten zijn natuurlijk. En terecht! Het is daar prachtig. En er is gelukkig nog hoop, want liefst drie stichtingen hebben de hakken in het zand gezet (Schapenduinen, Duinbehoud en Ons Bloemendaal) en een beetje Bloemendaler spant net zo vaak een juridische procedure aan als hij met lege sherryflessen naar de glasbak gaat.

Overigens, die uit zijn jasje groeiende hockeyclub verweert zich door te zeggen dat ze veel leden uit Haarlem krijgen, waar de ‘hockeymogelijkheden niet in overeenstemming zijn met het aantal inwoners’. Als dat zo is, moeten wij ons dat als stad aantrekken – kunnen we geen dependance van Bloemendaal onderbrengen in het oude Haarlemstadion? Eventuele vleermuizen jagen we wel weg.

.

zandsculptuur

.

P.S. Tegen het middaguur kwamen wij uit station Zandvoort en dachten een oorlogsmonument te zien. Het bleek een zandsculptuur voor het EK, gemaakt door de Oekraïner Vlacheslav Iemelianenko, dat het Circuit uitbeeldde. Na het bewonderd te hebben liepen we de stilte van het Kraansvlak in, die duurde tot er om 13.oo uur iemand met een zwart-wit geblokte vlag zwaaide. Shit, een lawaaidag… De rest van de wandeling legden wij af in helse herrie. De enige goede decibel…

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.

2 reacties op “Licht en lawaai”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *