De afgelopen vakantieweek waren we een paar dagen in Flensburg, bij de Deense grens. Gisterochtend stond de terugreis gepland, die mij via Hamburg en Osnabrück naar Haarlem moest brengen. De huisdichteres had nog een optreden met de Vorlesebühne in het verschiet in Wedel, een voorstad van Hamburg.
‘s Ochtends werden we door vrienden per sms gewaarschuwd dat het hommeles was met het spoor, door Unwetter waar wij finaal doorheen hadden geslapen. Dus rolkofferden we eerder naar het station, voor de zekerheid. Ze waren snel met ons klaar bij de informatiebalie. Er reed niets, zoveel wisten ze en verder wisten ze niets. Rond het middaguur kans op boemeltreintjes, maar het Fernverkehr? Misschien in de Nachmittag. Die storm, Herwart geheten, had fiks huisgehouden.
Berustend nam de huisdichteres plaats op een niet omgewaaide bank in de stationshal. Ik liep vastberaden naar de kiosk voor koffie en noodvoorraden. Bij terugkomst werd ik gemaand snel mee te komen. We konden mee met een taxi naar Hamburg. Uh…? Een man die voor zijn werk dringend die kant uit moest, had gevraagd of er nog liefhebbers waren. Hij had immers twee vrije plekken beschikbaar. Nee, het kostte ons niks…
Het was een rijzige, wat hoekige Duitser van een jaar of vijftig. Ons gejubel (‘ein kleines Wunder’ / ‘Retter’) vond hij zwaar overtrokken – hij had immers een Gutschein van zijn baas. We begonnen aan onze rit door het lege landschap van Schleswig-Holstein. Aanvankelijk serveerde ik hem beleefdheidshalve wat eenvoudige vraagjes, maar op sociaal gebabbel zat hij duidelijk niet te wachten. De enige keer dat hij uit zichzelf het woord tot ons richtte tijdens die rit van 200 km was om te vragen of hij zijn stoel één tandje naar achteren mocht zetten, voor wat extra beenruimte. Nou, vooruit dan maar…
In Hamburg dirigeerde hij de chauffeur naar een geschikte stopplek, rekende efficiënt af, nam zijn koffer in ontvangst en beende weg. Zonder boe of ba, terwijl wij nog stonden te dubben over de juiste naamvallen van onze dankbetuigingen… Even later zagen we hem weer, telefonerend over het vervolg van zijn reis; want Deutsche Bahn had de gestrande reizigers niets anders te bieden dan een volkomen leeg vertrekbord met Bitte Ansage beachten!
.
.
Het had iets komisch; we hadden onze weldoener een biertje aan kunnen bieden, maar wat zeg je tegen iemand met wie je net 200 km hebt zitten zwijgen?
Over de verdere reis later meer.
.
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.