Ga naar de inhoud

Tagesgästekarte

Waar kan je liggen in het zand / totdat je hele lijf verbrandt… Dat is aan de rand van Nederland / aan ons onvolprezen strand (Nijgh)

Dat Noordzeestrand waarvan je als Haarlemmer weet dat het altijd voor je klaar ligt, voor het geval je het ineens nodig hebt. Op fietsafstand en vrij toegankelijk. Een weelde waar we niet altijd bij stilstaan; het kwam daardoor als een schok toen de huisdichteres en ik vorige week een bezoekje brachten aan het Duitse waddeneiland Sylt en bij de opgang naar de strandboulevard op een wachthuisje stuitten met een kaartverkoopster.

Andere wandelaars toonden routineus een toeristenpasje en werden doorgewuifd door deze functionaris. Wij stonden daar ietwat bedremmeld… was dit een privéstrand? Maar nee, we moesten een toegangsbewijs kopen – een dagpas. Iets met de Steuer. Onze tegenzin gold niet zozeer het bedrag (€4 p.p.) maar veeleer het principe. Hé, het strand, hoorde dat niet voor en van iedereen te zijn?

.

IMG_5295

.

We hadden twee uur in de trein gezeten om Sylt te bereiken (via een spoordam over het wad). Dus trokken we ons Nederlandste gezicht en de portemonnee.

Ze hadden er wel ander zand dan wij: grofkorreliger en ruller. Een straffe wind en de branding stoeiden alsof ze ervoor betaald kregen. Ach wat, ik hou op over dat geld, het was er prachtig (kijk op de Tagesgästekarte even naar de bijzondere vorm van het eiland)!

.

Sylt1

.

En (daar zou ik er bij Bloemendaal ook graag een paar van hebben, al was het maar voor de sier) ze hadden er kribben – met prachtig zeegeschuurd hout. Trouwe RaDa-lezers weten dat ik een voorliefde heb voor nervatuur.

.

sylt3

.

sylt5

.

Ten slotte, als tegenhanger, nog een voorbeeld van Duitse gastvrijheid: langs de Elbe is een Schiffsbegrüssungsanlage. China, Zuid-Afrika, Portugal, voor elk passerend zeeschip wordt het eigen volkslied gespeeld. Niet door de blaaskapel van Wedel, maar over een krachtige geluidsinstallatie, maar toch… het is niet iets wat je zou verwachten in deze tijd van globalisering.

.

willkommen1

.

De schepen toeteren erkentelijk en misschien is er af en toe hoog op het dek wel een sentimentele, windgeschuurde zeebonk die een traantje wegpinkt bij het horen van de vertrouwde tonen uit zijn vaderland?

.

zeecontainer

.

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.

2 reacties op “Tagesgästekarte”

  1. @Gerko: Ja, zo onderhand heeft het wel iets potsierlijks; ik vroeg me ook af hoe vaak het volkslied van Panama werd gespeeld. Niettemin, als idee vind ik het mooi.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *