Ars of natura, dat was vanochtend weer eens het dilemma: met andere woorden, Haarlemse Kunstlijn of Middenduin?
We hakten de knoop door, gedecideerd, en sprongen te fiets. Go west, frisse lucht wilden we. We hadden 250 meter plezier van onze besluitvaardigheid; toen knepen we al in de remmen bij wat ooit Stoopsbad was. Daar zagen we een Kunstlijn-banier.
.
,
Een buitenkansje om het pand, waar ik ooit mijn zwemdiploma A behaalde, weer eens van binnen te zien. Huichelachtig tuurde ik naar de tentoongestelde bustes en stillevens, maar ondertussen…
.
.
Het trappenhuis was schitterend. Er hingen nostalgische foto’s van het zwembad waar Henk Sloos zich niet voor zou hoeven schamen (‘die horen niet bij de expositie, hoor’, zei iemand gedienstig).
.
.
Ik passeer dat gebouw elke werkdag en vaker ook; maar nu stond ik binnen de hekken en dan zie je meer. Zoals het gevelornament met Barbier/Kapper. De eerste keer dat er een appartement te koop staat daar, zal ik me vermommen als Funda-mentalist, want ik ben toch ook nieuwsgierig naar wat zich achter dat trappenhuis bevindt.
.
.
En de natuur? Middenduin stelt nooit teleur. En als je dan al met kunstogen (…) kijkt, zie je overal intrigerende patronen. Op de stam van deze omgevallen boom bijvoorbeeld.
.
.
.
.
Zal ik (met een knipoog naar Haarlems Ereburger) een fotoboek maken met de titel De decompositie van de wereld? Foto’s van ontbinding, verval en vergankelijkheid?
Overigens, dat fotoboek Als Haarlem ontwaakt van Kees Reniers en Jacques de Jong lijkt me op voorhand erg leuk. Hè? Wat! Je kunt het ook online zien… Schitterend! Méér van dit soort bavocentristische projecten, graag!
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.
Ach ja, Stoops Bad. Ik heb er een nog veel blijvender aandenken aan in de vorm van een litteken op mijn linker dij. Om het diepe te markeren, was het bad afgebakend met een ketting die door een aantal knalrode (gevaar!) drijflichamen liep. Op die dingen kon je allerlei kunstjes doen. Ik deed het kunstje ‘erop liggen en opdrukken’ (ik meen voor later 😉 waarbij mijn velletje tussen ketting en drijflichaam terecht kwam. Onder water viel het trauma wel mee, maar niet zodra kwam ik de kant op of het bloed begon zich te vermengen met mijn natte lichaam: succes verzekerd! Het hele zwembad was in rep en roer.
@Onwijsgeer: als kind bloeden waar de mensen reppend en roerend bij staan – ik denk dat je daar een speciaal vakje in je geheugen voor hebt (al dan niet geholpen door een litteken). Ik heb zelf ook zo’n soort herinnering.