Sporen

Mijn huidige huis kocht ik bijna twintig jaar geleden van een goede vriend van me; hij vertrok naar Frankrijk, waar hij in 2007 aan een hartaanval overleed.

Af en toe komt er nog post voor hem; geen handgeschreven brieven maar brochures van een deftige herenmodezaak, waarop zijn achternaam verhaspeld is. Opzeggen zou een kleine moeite zijn, maar dat doe ik niet. Elke keer dat ze een Winter Sale aankondigen zal ik even aan mijn vriend denken.

Ik nam bij de verhuizing ook een aanzienlijk deel van de inboedel over. Twee kachels staan er nog steeds; het meubilair verdwijnt stuksgewijs naar Rataplan: een eettafel, een bureau, de kapstok, lampen. De boekenkast is een blijvertje, die voelt inmiddels als ‘van mij’. Van het interieur is door de jaren heen het nodige vervangen of overgeschilderd – steeds meer ‘sporen’ van zijn bestaan worden gewist. Het laminaat beneden lag er al, maar is niet heilig – dat zal er op een dag aan moeten geloven.

Het meest ‘van hem’ is het glas-in-loodraam op de benedenverdieping, dat hij zelf ontwierp. Natuurlijk niet als monument voor zichzelf, maar dat is het voor mij mettertijd wel geworden. Als de zon er door schijnt, maak ik hem een postuum complimentje. Daarna komen herinneringen vanzelf.

.

.

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.