Ik weet niet of er een nationale behoefte is aan een naam voor de vier dagen tussen Kerst en Oudjaar? De Toptiendagen? De Lijstjesdagen? Desgevraagd zou het RaDa iets met ‘tellen’ willen voorstellen: de Afteldagen of anders gewoon de Teldagen, waarin je loom op de bank ligt en de balans van het jaar opmaakt – successen wegstreept tegen zeperds, je zegeningen telt en verliezen afschrijft.
Wat dat laatste betreft, hoelang blijf je hopen? In januari kocht ik dure handschoenen. Na enig twijfelen, want ik ben een sloddervos. Het ging een paar weken goed, tot ik in het donker langs de Lodewijk van Deijssellaan fietste. Ik frommelde en rommelde wat in een jaszak en toen ontbrak ineens een van mijn handschoenen.
.
.
Het kon niet anders of hij lag op een strook van niet langer dan 200 meter vanaf het Mendelcollege. Ik speurde en tuurde, maar zag ‘m nergens. De volgende dag keerde ik terug, nu voor het invallen van de duisternis. Ik hoopte dat iemand de handschoen op een zichtbare plek zou hebben neergelegd. Elke keer als ik nadien langs kwam, hoopte ik ‘m uit de goot te kunnen redden, besmeurd en verfomfaaid. Het zat me niet lekker. Zijn chique, glanzende wederhelft (zie boven) weigerde ik weg te gooien. Want je weet maar nooit, dacht ik aanvankelijk.
Die ander ligt al maanden in een kast. Als eenling. Overbodig. Telkens als ik ‘m zie voel ik een stil verwijt. De kans op een hereniging van het stel is miniem. Dus ik geef ‘m nog tot 6 januari 2018, dan is het welletjes.
.
.
Jammer dat ik op mijn 21ste niet een grote partij identieke handschoenen heb gekocht. Dan had ik een verloren linker- of rechterhandschoen telkens direct kunnen vervangen, zonder wroeging en zonder een gang naar de winkel.
.
.
Gisteren in Zandvoort zag ik diverse vondelingen.
Nou, tel ze, allemaal en tot 2018!
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.