Moet de voltallige eenpersoons RaDa-reda ook een live blog opzetten, vroeg ik me vanochtend af. Met alle in dit postcodegebied afknappende woudreuzen, ruw ontblote dakbinten en uit de bakfiets opstijgende peuters? En dan primeurbelust hopen dat de overkapping van het station als een koekblik openklapt zodra ik met mijn camera arriveer?
Maar eerst moest ik nog naar de tandarts. Met de fiets – en al snel bleek dat ik mijn eigen zijwindgevoeligheid had onderschat. Die vuile windvlagen speelden onder één hoedje. Als je er een had gepareerd (zodat je niet op een tuinhek werd gespietst), kreeg je direct een optater uit een andere richting die je naar de rijweg zwiepte. Windstreken! Sommige stukken heb ik lopend afgelegd.
In de nog niet omgewaaide bomen zaten geen vogels. Die bleven wijselijk aan de grond. Meeuwen en kauwtjes schuilden massaal op de sportvelden aan de Kleverlaan en haalden herinneringen op aan de Grote Stormen van weleer. Zo’n beetje als gestrande reizigers in de grote stations.
.
.
Het waait wel weer over, wisten ze.
Marius wat een prachttaal weer! Ik zit beurtelings te schateren om je vondsten en zuchten te slaken van bewondering:
‘Met alle in dit postcodegebied afknappende woudreuzen, ruw ontblote dakbinten en uit de bakfiets opstijgende peuters?’
‘Windstreken!’
Aan literatuur lezen kom ik niet toe, maar dat hindert niets, I’ve got you! (Op de wijs van James Brown https://www.youtube.com/watch?v=U5TqIdff_DQ )
<3
@Paula: Dank je! Soms verschijnt er eens een tijdje niks doordat ik het druk heb, maar het is nooit dat ik geen zin heb. En zo’n reactie als de (jo)uwe motiveert extra.