Mijn tijdsbesef lijkt totaal ontregeld. Dagen, uren en maanden doen maar wat, op goed geluk, lopen uit de pas, dringen voor en duiken onder.
.
.
Deze uitstalling lijkt al weer van tijden geleden, de dagaanbieding van Delhaize in Gent: Kerstpudding / Santa-mutsjes. Rond Oudjaar dus. En gisteren las ik dat Ursula le Guin is overleden. Goh… daar schreef ik onlangs/destijds/recentelijk/ooit/ een column over, Aardzee . Na de verkiezing van Trump was dat toch? Juist ja, december 2016, dik een jaar.
Ook op andere vlakken kom ik niet in mijn ritme de laatste weken. Ik lees wel, maar hap snap, zonder echt ergens diep in weg te zinken. Iemand ried me De schuiftrompet van C.C.S. Crone aan. Inderdaad mooi: Mijn zus is ziek. Dat is ze niet sinds gisteren. Ik geloof, dat het nu drie jaar geduurd heeft. De dagen komen naar haar bed en gaan weer weg.
Alleen, die kadansdodende komma’s van hem. ‘s Avonds, op z’n kamer, bedacht hij, dat het heerlijk zou zijn, Adie te kussen.
Had er achter ‘het’ ook nog niet een gemoeten? Ander onderwerp, dit is…
.
.
Een reflectie van de zeer sobere deurklink in onze slaapkamer, op een van de zeldzame dagen dat de zon scheen deze maand. Als gewone deurknoppen de normaliteit ook al schuwen en zich uit gaan sloven, waar moet het dan heen met de wereld? Gisteren, dat weet ik dan nog wel zeker, was het Gedichtendag. Op donderdag ben ik vrij, maar toen ik vanochtend op school kwam, vertoonde het plein nog de sporen. Overal gedichten:
.
.
Dat deed me goed, maar verder… Qua muziek ben ik bijzonder eenkennig geworden. Nee, geen lamento’s. L’Attirail, on repeat. Uiterst geschikt om de muizenissen van de dag uit je hoofd te masseren.
Ik probeer mijn labiliteit te verbergen, zo goed en zo kwaad als het gaat. Toch is er een die mijn stemming feilloos aanvoelt: mijn spin. Al als ik ‘s ochtends mijn tas op de bagagedrager bevestig, weet hij al hoe laat het is. Ben ik goedgeluimd, stelt hij zich coöperatief op. De vier haken klikken gretig in elkaar. Wil het bij mij niet, dan saboteert de spin mijn inspanningen. Dan haken zijn acht (en op sommige dagen 24) haken aan alles behalve elkaar: spaken, remkabels, het slot, de fiets van de buurvrouw. Puur om mij te sarren. Zij lenig, mijn handen stram en steeds gefrustreerder.
.
.
En soms, als ik die haken eindelijk met geweld in de echt verbonden heb, schieten ze op onverklaarbare wijze weer los, striemen mijn dijen, klauwen naar mijn gulp – in de klaarblijkelijke hoop dat ik het opgeef en alsnog aan een winterslaap begin.
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.