Ik was vanochtend pleegbaasje van een kat en zo gebeurde het dat ik al voor 10 uur door de stad liep. De Paas-toeristen zaten nog aan de stol en de Grote Markt was helemaal leeg. De zon wist dat het zijn dag niet zou worden, maar stuurde voor de vorm een paar stralen door de druilerigheid heen.
Als zelfbenoemd bavocentrist maak je dan een kansloze tegenlichtfoto.
.
.
Hoewel, bavocentrist? Ik had trek in twee koppen sterke koffie en zo door het centrum dolend, kon ik geen plek bedenken waar ik graag zou zitten. Toen ik nog in de Morinnesteeg woonde (tot ‘99) had ik altijd wel ergens mijn vast stekkie, bij Doria of 1900, maar nu komen de meeste etablissementen me gemaakt en steriel voor. Een tamelijk schokkende ontdekking, eigenlijk, in je eigen stad.
Het werd – vooruit dan maar – Cups & Leafs (sic). Ik was de eerste klant, maar toen ik zat, werd er in de Zijlstraat een winkelwagentje geparkeerd, hoog opgetast met een assortiment koffers, valiezen en uitpuilende plastic tassen. De eigenaar vroeg onderdanig of hij naar de wc mocht. Ja, het mocht, wat me wel voor C&L innam. De man bleef erg lang weg en groette besmuikt toen hij vertrok naar zijn boedel. De serveerster trok zich even discreet terug, maar toen ze weer verscheen, glimlachte ze geruststellend naar mij. Communicatie, soms hoef je er weinig voor te doen.
Om elf uur was de Grote Markt voller en ik herinnerde me de actuele ‘Stelling’ in het HD: is de façade van Sting een verbetering ten opzichte van de oude witte Brinkmann-pui? Kijk, dit is ‘m:
.
.
Tja, Bilderdijk zou er niet van uit zijn dak gaan, laten we dat vooropstellen. The Sting is evenmin mijn ding, maar hetzelfde geldt voor de buren van parfumerie Douglas. En ik verkeer niet in een positie om te verlangen dat daar een pruikenmaker komt, of een speciaalzaak met handgemaakte vulpennen. Of een smoezelig koffiezaakje met een leestafel.
.
Interieur van The Sting, met Vleeshal als bijvangst
De tijd schrijdt / schreit voort en het enige wat ik jullie kan aanbieden, trouwe en ontrouwe RaDa-lezers, is mijn eigen tegen-de-wijzers-van-de-klok-in-filter.
.
.
In de Smedestraat proberen ze de aandacht van Haarlems (zoek de woordspeling) Brinkmann-complex af te leiden met fellere kleuren. Nog een paar jaar geduld, dan is de verloedering daar hopelijk ook tot staan gebracht.
.
.
Paars PS: In de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.
Hoewel blij dat de bouwval van het voormalig “winkelcentrumpje” eindelijk is opgeruimd, vraag ik me af of de nieuwe zetbaas echt een verbetering is. In ieder geval voelde ik me bij een eerste nieuwsgierig bezoekje niet erg welkom door het overdonderende muziekgeraas. Mij zullen ze er in ieder geval niet meer zien.
Ik heb zojuist een Zomerjack gekocht bij The Sting. Niet dat ik zo verzot ben op kledingwinkels – integendeel – maar ik het verleden was The Sting in de Grote Houtstraat de zaak waar ik vaak het snelste slaagde en dus verder niet meer van dit soort winkels in hoefde. (The Sting, H&M en Esprit – of drie zaken van hetzelfde soort – op 1 middag is mijn definitie van een nachtmerrie.
Ik voelde mij bij de nieuwe Sting in het Brinkmann-complex even heel erg ver van Haarlem vandaan. Die keiharde ‘ frisse mensen muziek’ inderdaad. En dat enorme oppervlak, twee verdiepingen zelfs. Was dit Parijs, New York, Londen?
Maar wel heel veel keus – of had ik gewoon geluk? In ieder geval geslaagd dus. Nu in m’n nieuwe zomerjack nog een uurtje lezen op het terras aan e Botermarkt. En hopelijk houdt het ding het een paar jaar. Dan hoef ik voor 2021 niet terug. En omdat het niet echt ‘Haarlem’ is kan ik het waarschijnlijk ook weer snel vergeten.