De Duitse Paasvuren schijn je bij oostenwind op de Pier van IJmuiden te kunnen ruiken, maar ik vermoed dat het Ruhrgebied bij westenwind ook merkt dat de Nederlanders iets te vieren hebben op 27 april. Is daar al een milieu-effectenrapportage van?
Ik liep mijn neus achterna, het feestgewoel in – rond een uur of half twee. Dampende knakworstjes, poffertjeslucht, thermoskankoffie, pruttelende satésaus, zurige bieradem, barbecuerook, frietfrietfriet (met mayo), wietwietwiet (oranje Libanon?), bara met kip, roti, shoarma, verschaald bier, warme stroopwafels, kipkerrie, kibbeling, bierhierbierdaar, brick burgers met verkoolde uienringen, nog geen urine en oranjebraaksel, wel weeïge suikerspin, pittige Indiase samosa en onion bhaji. De geurvlag van een klein land in een goed humeur.
.
.
.
.
Mijn neus constateerde dat het goed was. Amateurs en profs voldeden ruimschoots aan de hoge olfactorische verwachtingen. En bij café de Natte stond een volkszanger uit volle borst te André Hazesen, in het oranjeste jasje van allemaal:
.
.
Ik kon rustig naar huis. Even pauze. Even niks ruiken. Straks is er misschien nog een tweede ronde. Maar eerst voetjes op de bank en een glaasje wijn.
.
.