Soms moet je jezelf herhalen. Zojuist mijn stukjes over het liefdeloze gemeentelijk groenonderhoud herlezen. Uit de oertijd van het RaDa. Ze hebben de Tand des Tijds doorstaan (waarom heeft ie maar één tand eigenlijk?): Zie Man met zeis gevraagd (2006), Langs de Delft (2007) en Grondoorlog (2008).
Het goede nieuws: er is nog steeds gemeentelijk groen, ondanks het onderhoud. Het slechte nieuws: er lijkt de afgelopen 10 jaar niets verbeterd. De gemeente houdt het groen eronder, niet tegen iedere prijs, maar tegen de laagste prijs. Het resultaat interesseert niemand. Of wandelt er straks een opziener langs het Bolwerk die goedkeurend knikt bij deze aanblik?
.
.
Ze zijn niet van de fijne motoriek, die Haarlemse turbo-tuiniers. En als er een fiets tegen een boom staat, mag het gras die overwoekeren.
.
.
Dit stukje is dus ‘gedaan’, voor het goede begrip. Worden ze betaald per schepel, per mud of welke antieke agrarische maat dan ook? Moeten ze een aantal kilometers afleggen binnen een bepaalde tijd, ongeacht de route? Je zou het denken afgaande op de compromisloze bandensporen.
.
.
Er bestaan trouwens ook maairobots. Kan de gemeente Haarlem daar niet een vloot van aanschaffen? Even programmeren, logootje erop en ze kunnen geduldig als egeltjes door de parken scharrelen en zichzelf voeden met mals gras. Misschien is er wel een type dat op zonnepaneeltjes loopt. Kan de coalitie dat nog even meenemen in het nieuwe akkoord?
.
.
Tot mijn opluchting is de strook langs het station tot nu toe ongemoeid & ongesnoeid gelaten. Daar tiert de klaproos welig. Laten we het onder ons houden. Sub rosa, zeg maar.
.
.
Paars PS In de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.
Kijk qua onderhoud ook eens naar de Amsterdamse straat weg. Net aangelegd groen lijkt tot nu toe mislukt, hoewel misschien nog te vroeg …?