Ga naar de inhoud

Noodponcho’s

Héél vaak kom ik niet in Caprera, maar ik bewaar wel enkele bijzondere herinneringen aan het Openluchttheater. Als locatie voor de feeëriekste, bosrijkste Midzomernachtsdroom die ik ooit zag; of een interview met Renate Dorrestein. Een kikker kroop uit de vijver en naderde de schrijfster nieuwsgierig en behoedzaam, sprong voor sprong.

Renate had niets in de gaten, maar het publiek hield de adem in – het had er veel van weg dat hij vanaf het podium bij de schrijfster op schoot wilde springen (om zich tot prins te laten kussen?).

Gisteren namen de huisdichteres en ik mijn moeder mee naar Die Zauberflöte, uitgevoerd door The Fat Lady. Ik kwam direct door van mijn werk en de verzamelde Buien(ver)raders en -radars hadden ‘s ochtends nog niet al te veel nattigheid gevoeld. Helaas, tijdens het etentje vooraf begon het buiten te spetteren en toen we een plekje hadden gevonden op de volle tribune drensde er een lauw regentje. Aanvankelijk had het iets knus. De uitvoering was levendig en knap geënsceneerd. De omgeving was Papageno’s droom, met zoveel echte kwetterende vogels.

Het publiek was zichtbaar in de stemming om er het beste van te maken. De meeste toeschouwers hadden het met de protectie serieuzer aangepakt dan ik.

.

IMG_7294

.

Samen vormden we een kleurrijk amfibisch organisme, gehuld in de gratis verstrekte noodponcho’s, plus de eigen goretex, waxcoats, parka’s en zuidwesters. Er werd genipt van wijn, er werd geapplaudisseerd, maar niettemin… tegen de pauze was ik klam en er waren waterstroompjes doorgesijpeld richting oksels. Met mijn gezelschap was het niet beter gesteld. Met spijt in het hart besloten we te vertrekken nog voor de Koningin van de Nacht haar greatest hit ten beste kon geven.

Jammer, jammer… Kunnen ze in het vervolg niet één hele grote noodponcho boven de tribune spannen?

.

Paars PS In de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.

2 reacties op “Noodponcho’s”

  1. Mooi enthousiast blog.

    Toch moest ik vooral aan een verdwenen blogger met de name The Fat Lady denken.

    De kikvors heeft jammer genoeg geen vervolg gekregen.

    Regenachtige groet,

  2. Samen met een goede vriend heb ik de voorstelling wel helemaal ‘uitgezeten’. De dikke shawl die ik op het laatste moment nog meegritste , een geleend regenhoedje en de poncho’s van Caprera hielden ons op de been. De professionele solisten, de hele entourage en de bomen die ons omringden zorgden voor een feeërieke avond. Ik geniet er iedere keer van dat ik slechts vijf minuten fietsen van dit bijzondere theater woon. Wat een lokatie! Ook in de regen…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *