Ga naar de inhoud

De complimenten

Een terrasklever wil ik mezelf niet noemen, maar in deze dagen van verschroeide aarde, onderduikend grondwater en zero humiditeit is de verleiding om na een niet zo spetterende werkdag een vochtig tot nat biertje te pakken wel erg groot. Zeker als de terugweg langs het sublieme Driehuizer café Middeloo voert.

Dus daar zat ik vanmiddag rond half zes. Nou wil ik mezelf (als ik het teveel over mezelf heb, hoor ik dat wel, hè, ik kan als geen ander tegen kritiek, al zeg ik het zelf) – nou wil ik mezelf geen echte prater noemen, een conversationalist, laat staan een geboren verteller of raconteur, maar soms… soms lekt het er gewoon lekker uit, misschien meer dan de gemiddelde gesprekspartner lief is. Zo ook vanmiddag rond half zes (of had ik dat al verteld?).

Ik was in dorstige afwachting van mijn derde vaasje en luisterde samen met een pientere jonge collega ademloos naar mijn eigen bevlogen betoog over de stijl van leidinggeven en hoe essentieel het is voor ieder organisatie dat superieuren, chefs en alle andere managemensen regelmatig hun waardering uiten. Bovengeschikten, als jullie meelezen, onderschat nooit, nooit, nooit het belang van een eenvoudig bedankje, het schouderklopje… [hier naderde de serveerster met mijn vaasje – ik kom daar vaker, ze is goedlachs, guitig en efficiënt] en het effect van het doorvoelde, welgemeende compliment. En terwijl mijn nietsvermoedende vaasje vakkundig op het viltje werd gepositioneerd, zei ik, complimenteus, bij wijze van humorgrapje: “Dat heb je héél, héél erg goed gedaan!”

Waarschijnlijk zei ik het iets te heftig. Ze schrok. In één vloeiende beweging gooide ze het glas om, de inhoud gutste over mijn gretig drinkende broek, het glas lag aan gruzelementen.

.

kletselschade

.

Een complimentje geven, het klinkt zo makkelijk. Maar in de praktijk is het niet iedereen gegeven. Met de kennis van nu zou ik zeggen: begin voorzichtig en als je het doet, doe het met mate.

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.

5 reacties op “De complimenten”

  1. Ik zou willen zeggen, en dat doe ik met enige schroom, maar aangespoord door jouw betoog na twee biertjes, als ik het goed heb gelezen, dat ik deze editie van het Rada weer met veel plezier heb gelezen. Ik voeg daar graag aan toe, als het niet teveel voor je is, maar dat denk ik niet, en daarnaast heb je deze aansporing ook helemaal niet nodig, maar het is, hoop ik, toch leuk om te horen: ga zo door!

  2. Bedenk hoeveel mensen (waar ik er zeker 1 van ben) jou stukjes met een big smile lezen,
    mijn complimenten het zijn van die avond vitamientjes, dank je wel

  3. Hierboven had een smiley moeten staan, zo een die de tranen uit de ogen spuiten en die niet meer bijkomt van het lachen (maar Marius zou Marius niet zijn als hij die nieuwerwetse leestekens niet zou weren door ze te laten muteren in vraagtekens).

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *