In de haven van Sanday (Orkney) werden wij met een paar andere voetpassagiers van de veerboot opgepikt door een taxibusje (service van het eiland). De eerste kilometers voerde onze vrouwelijke chauffeur ons langs een lege rechte weg door vlak landschap, met prachtige vergezichten over de zee.
Bij een van de eerste huisjes waar we langs kwamen stond een oudere vrouw in de berm, met opgeheven arm. In de andere hand hield ze een breiwerkje. “Oh, it’s Wendy…. I must stop for her.” Ze remde krachtig, stapte uit, legde een zorgzame arm om haar schouder. “I cannot take you with me now, dear. I’ll call Dennis, he’ll call round for you soon.” Ze mende Wendy terug het tuinpad op. Terug in de taxi legde ze uit dat de verwarde vrouw na de dood van haar man alleen in dat huis woonde. Er waren weliswaar ‘carers’ die een oogje in het zeil hielden, maar af en toe probeerde ze te liften. Onwetende toeristen waren haar soms ter wille en dan stond ze ergens plompverloren op het eiland.
Acht jaar geleden waren we één dag op Sanday. Het hoosde en er was geen openbaar vervoer. Een vriendelijke oude knar pikte ons op. Jim (of Jem, zoals hij het zelf uitsprak). Hij liet ons het eiland zien, troonde ons mee naar zijn boerderijtje en trakteerde in de pub op whisky. We hadden door navraag een vermoeden waar Jim woonde en wilden even langs. Helaas bleek hij op vakantie, maar zijn huis bleek naast dat van Wendy te staan. Ze stond in de voortuin, een boeketje bloemen in haar hand – als een bejaarde Ophelia. Toen we naar Jim vroegen, keek ze ons priemend aan. “Jim, yes, Jim does live here.” Haar ogen lichtten nog wat feller op. “I don’t think you would like him very much.” En daar liet ze het bij.
Op het Mainland, in Kirkwall, zagen we bij een bushalte hoe twee tienermeisjes hun demente vader uitlieten. Vanuit de verte zag het er schattig uit, aan elke arm een dochter, maar toen ze een bekende tegenkwamen en stil hielden voor een praatje lieten ze hem los. Hij bleef volstrekt onbeweeglijk staan, als een doodvermoeid ezeltje, en staarde naar het gesprek, zonder te knipperen, zonder enige expressie. Toen zijn dochters weer inhaakten, ging hij gedwee mee, in de pas, zonder een woord.
P.S. Ten slotte – ik moet waken voor Orkney-moeheid bij de lezers – een zonsondergang die geen maat kan houden. Niet deze, die valt voor mij onder ‘normaal’. De ideale achtergrond voor een avondwandeling.
.
.
Maar deze zonne-orgie. In een boek kwam ik deze week de frase ‘pornographic sunsets’ tegen en moest er gelijk aan denken.
.
.
Zo’n zonsondergang een die van geen ophouden weet en niet alleen de horizon in gloed zet, maar ook de hele omgeving betovert.
.
.
Zodat je denkt, dit is zó pastellig wee, zo cliché, moet ik dit echt fotograferen? En dan legt er ook nog iemand een bootje bij om het nóg clichéer te maken.
.
Ik beken, ik heb (cliché, clichéer, clicheest) nog lang staan hopen op een school tuimelende dolfijnen, maar er zijn kennelijk nog sunset-regisseurs in de hemel.
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.