Plaquetteplaque?

In Engeland zitten hele wijken onder een blauwe plaquetteplaque (Ken Drabbers, forgotten writer of utterly forgettable prose lived here for six consecutive days in 1868) en in Frankrijk werd iedere kwispedoor met een fluim van Flaubert stante pede bijgezet in een vitrine.

En dan wij… Marita Mathijsen hekelt in NRC (22 sept.) de armetierige manier waarop wij in Nederland omspringen met ons literair erfgoed. Schriel steken we af: voormalige schrijvershuizen staan anoniem tussen hun buren en letterkundige musea (if any) zieltogen. Wel is er nu een initiatief (in navolging van The Times Literary Supplement) voor een site waarop plekken die ooit iets betekend hebben voor de bellettrie kunnen worden aangemeld.

Ze zijn net begonnen, dus Haarlem is nog een blinde vlek op de kaart.

.

.

Kan iemand Wim Vogel uitroken misschien? Staan we direct op de eerste plek! En heeft Wim al subsidie voor een app van de Literaire Wandelgids van Haarlem? Ik probeer me voor de geest te halen welke schrijversschrijnen we hier ter stede al hebben. Marie-Thérèse Meijs, wethouder van Cultuur, het kan toch niet zo zijn dat…? Mag de RaDa-reda anders voorstellen George Moormann carte blanche en een vorstelijk bedrag te geven om een dode schrijvershoek in te richten?

Overigens is in mijn geval een griepje goed voor de boekenconsumptie – eetlust, Wanderlust en gewone lust vallen weg en alleen leeslust blijft over. Lord of the Rings en Ulysses las ik in verre verledens al revaliderend.

Dit weekend begon ik in CoDex 1962, een trilogie van de IJslander Sjón: een deel liefdesverhaal (Thine eyes did see my substance), dan een misdaadverhaal en het eindigt met science fiction. Het is een speels, grappig, grillig, soms gruwelijk, bijna over-de-toppig boek, gesitueerd in het interbellum in het Duitse Kükenstadt –  ik begrijp niet alles en Sjón tart de lezer graag, maar na 150 pagina’s blijf ik vol bewondering en erg nieuwsgierig naar het vervolg. Het zou qua thematiek ook nog wel eens een buitengewoon ernstig boek kunnen blijken te zijn. Misschien later meer.

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.