‘A clean house is the sign of a boring life (of was het ‘wife’?)’, kregen de huisdichteres en ik aan een Engelse ontbijttafel eens te horen, na een bekentenis onzerzijds dat het huis niet altijd even spick & span was, om niet te zeggen vies en plakkerig.
Hoe dan ook, het deed mij deugd in de Weekendbijlage van NRC te lezen hoe Brigit Kooijman (een stadgenote, stadgenoten!) zich er jarenlang niet toe kon zetten stof, vettigheid, schimmels en andere groeisels de oorlog te verklaren, daarin gesteund door haar al even pacifistische echtgenoot (een oude bekende van het RaDa), die vrede had met de heersende smoezel- en groezeligheid, zolang de jeugdzorg maar niet gedwongen werd tot ingrijpen. Het is een grappig stuk, met als ontknoping een halve bekering: tegenwoordig doet Birgit elke dag ‘iets’ – zeg vier traptreden. En als het sopje dan toch gemaakt is, gaat de rest vaak in een moeite door.
Het is een aanpak waarover ik ooit iets las – ik meen bij Oliver Burkman; als je een onoverkomelijk grote klus moet klaren, maak dan in elk geval een klein, al is het maar symbolisch beginnetje. Als je 15 kilometer hard moet lopen volgens je schema en je denkt dat je het niet trekt, trek doe dan in elk geval je atletiekschoenen aan. En ach, een rekoefening binnenshuis kan nooit kwaad en wie weet… Het klinkt onnozel, maar deze aanpak is een poging waard en op veel terreinen toepasbaar.
Iets anders, deze week werd mij gevraagd nobel en belangrijk werk te doen en ik heb resoluut geweigerd (met spijt in het hart, maar als leraar zit ik al veel langer achter een bureau/computer dan goed is voor mij en mijn rafelige nekspieren). Wel heb ik beloofd zo mogelijk iemand anders te vinden voor de te vervullen vacature. Het gaat om de kwartaaluitgave van Alzheimer Nederland, afdeling Zuid- Kennemerland. Het blad heet Labyrint (zie hier voor het laatste nummer) en de huidige pro deo eindredacteur moet zijn werkzaamheden noodgedwongen staken. Zijn vervanger hoeft in principe zelf geen artikelen te schrijven, en ook voor PR en distributie kan hij steunen op vrijwilligers. Vier keer per jaar dus. Het zou mooi zijn als iemand van jullie het in overweging wil nemen.
En ten slotte: Jeanet van het Oude Zuivelhuis gaat aan een rustige oude dag beginnen, na 25 jaar toewijding en hard werken. 64 is ze en er diende zich een uitgelezen kans aan de zaak over te doen aan iemand van een volgende generatie (Maarten van Oeffel, op de foto op de achtergrond). Dat lijkt allemaal goed te komen – het huidige personeel blijft aan. En de zelfgemaakte kaasdraad zullen ze ook wel houden, toch?
Dat laatste was ik nog vergeten te vragen vandaag, toen ze ‘in burger’ afscheid nam van trouwe klanten. Jeanet, het ga je goed!
.
.
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.
Dank je wel Marius. En wat betreft het zelf maken van een kaasdraad is hetzelfde als het verkopen van een lekker stuk kaas, het gaat gewoon door bij Het Oude Zuivelhuis.
@Jeanet: gelukkig! En het afscheidskaasje was heerlijk!
Het Oude Zuivelhuis, winkel van mijn grootouders. Toen het nog niet zo heette, maalde ik er tijdens logeerpartijtjes als kind kaas in de trapkast en vulde ik zakjes rasp (met een gekleurd metalen stuitertje). En zat ik ‘achter’ achter de telmachines.
Dat Jeanet nu ‘al’ pensioneert en we 25 jaar verder zijn, verbaast me. Het voelt zo als gisteren.
Mooi dat de winkel er nog is!
Jeanet, geniet van je pensioen!
@Marjolijn: wat een leuke jeugdherinneringen!