Ziel en Zaligheid heet de HD-rubriek en de geïnterviewde was dit weekend tv-presentator/levensbeschouwer/kloosterkenner Leo Fijen, staand geportretteerd in een keurig, ietwat streng pak.
Hij glundert, in dat donkere pak, precies zoals hij 45 jaar geleden ook al kon glunderen, in de tijd dat – hier komt mijn claim to fame! – we samen voetbalden bij het roomse Onze Gezellen in Haarlem-Noord (fotografisch bewijs hieronder). Leo is diepgelovig; voor hem geen flodderig ietsisme. Als hij achter het stuur zit en een mooie zonsondergang ziet, praat hij ‘hardop tot God om hem te bedanken’ en als het God uitkomt is Die niet te beroerd te antwoorden.
Fijen belijdt een oneigentijds soort vroomheid, waarvoor hij zich niet verontschuldigt. Hij is verknocht aan zijn gezin en familie en getuigt daarvan zonder in klefheid te vervallen. Al lezende schoten er oude sportflitsen door mijn hoofd. Hoe Leo altijd twee paar sokken droeg. Gave passes met zijn linkervoet. Een vrije trap tegen de lat. Gekijf met zijn eigengereide broer Wil.
.
.
OG, eerste elftal (1978?) . Leo Fijen staand uiterst rechts; broer Wil zittend, tweede van rechts (ik ben de blondste)
Beide broers verkasten op een gegeven moment naar HFC Haarlem om bij de profs hun geluk te beproeven. Als ze werden opgesteld in het eerste ging ik als het even kon naar de wedstrijd.
Gisteren wandelden de huisdichteres en ik door Haarlem-Noord. Van het stadion rest nog maar één tribune. Op de andere woekeren boerenschurftkruid, geeldruifjes, zonnegrap (alle botanici terug in hun hok, nu!) en andere herfstbloeiers. Sijpelde er weemoed het veld op? Werd er gesopt in diepe plassen nostalgie? Neen. Genoeg getreurd om de HFC! Het is een gesloten boek. Om die reden vond ik het ook gezond dat de ooit bloedfanatieke Leo in dat interview nergens gewag maakte van zijn eigen sportverleden. Al zou ik op zich wel benieuwd zijn of hij nog wel eens een balletje trapt.
.
.
Haarlem-Stadion anno 2018
Paars PS In de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.
Kijk eens aan Onze Gezellen, wat een bekentenis! Nou, dan ook maar mijn coming-out: Ik voetbalde daar eveneens. Maar eerder: 1967 – 1973 of zoiets. Heb ook nog wel met Leo getraind, al zat hij altijd wel in een hoger team als ik – en op school een klas hoger, als ik mij goed herinner. Als ik het goed gebrepen heb is hij later wel met een klasgenootje van mij getrouwd. Rond 1973 ruilde ik het voetbal definitief in voor de kroeg en onzelieveheer voor koning hasjiesj en besloot dat schrijven ongeveer het allerleukste op de wereld was. Leo kwam ik daarna alleen nog tegen in hele katholieke blaadjes (waar mijn vader nog lang op geabonneerd was).
Was het je nog opgevallen dat jullie op je wandeling naar Haarlem Noord heel toevallig ook die rechtsback van vroeger op je wandeling tegenkwamen. Helemaal rechtsvoor op de foto. Toevallig heb ik diezelfde foto ook nog in een album zitten. Leuke tijden toen met iets meer haar dan tegenwoordig. Schitterende rubriek trouwens. Lees hem altijd met veel plezier.
@Peter: Wij oud-clubgenoten – wie had dat gedacht! Ik begon in 1969 bij de A-junioren. Het klasgenootje is de zus van Joost Mulder (Ampzing). Weer een paar draadjes van het Haarlem-netwerk verknoopt!
@Harry: Nee, dat was me niet ontgaan, jij vrijgevochten rechtsback, zeker niet. En wat een leuke ploeg was dat, als je zo naar die foto kijkt. Niet alleen qua voetbalcapaciteiten, maar vrijwel allemaal jongens met wie ik het ook nu nog leuk zou vinden een biertje te drinken.
@Klopt. En Joost zat in mijn herinnering weer 1 klas lager bij mij op de Dr. Alphons Ariensschool (later Godfried Bomansschool, maar toen was ik er al af).