Uit mijzelf zou ik, autoloos burger, nooit naar het Louwman Museum zijn gegaan, maar mijn Haagse broer en zijn vrouw vierden er hun verjaarspartijtje. Lunch met oldtimers toe, zeg maar.
Het bleek een gouden greep. We wandelden er ontspannen heen vanaf het station – een half uur door de herfstende parken langs de Bezuidenhoutseweg. Het stalinistisch aandoende beeld bij de entree wekte niet direct ons enthousiasme.
.
.
Dit in tegenstelling tot de getoonde auto’s. Ook als je zoals ik nog nooit onder een motorkap hebt gekeken en geen accu van een krukas kan onderscheiden, kan je niet anders dan onder de indruk raken van de schoonheid en soliditeit van sommige ontwerpen. En verrast zijn dat de elektrische auto niet iets is van de laatste decennia.
.
.
Om een idee te geven van de variëteit aan merken, modellen en soorten jat ik even een pagina uit het collectieoverzicht.
.
.
De Humber van Churchill staat er ook geparkeerd, met king size asbakken; een slee van Elvis; een taxi uit The Godfather en een bolide van James Bond. Het museum etaleert zowel het menselijk vernuft als de pronkzucht van de hele rijken. Als Maharadja van Nabha wil je niet gezien worden in een Daf.
.
.
Iets met een zwaan, zou dat niet leuk zijn? En dan voor de kleine ritjes op het landgoed nog een Mini erbij. Moeder uit 1910, ‘baby swan’ tien jaar jonger. Het is zo’n museum waar iedereen iets van zijn gading vindt en waar je rustig twee of drie keer terug kunt komen zonder je te vervelen. We reden in mijn moeders auto terug naar huis en bekeken de weggebruikers met nieuwe ogen. Ik bedoel, wat is er eigenlijk mis met meer geel op straat?
.
.Pegaso-Z102 Cúpula (1952, Spaans)
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.
Inderdaad; wat is er eigenlijk mis met meer geel op straat?
Want het merendeel van de auto’s is, let er maar eens op, zilvergrijs, wit of zwart. Wat zou dat toch zijn, die hang naar eenheidsworst qua autokleur? Waarbij nog moet worden opgemerkt dat zilvergrijs (liefst metallic) al jaren in zwang is. De trend naar witte auto’s is iets van de laatste jaren. Waarbij wit het nieuwe zwart is, als het ware.
Persoonlijk houd ik erg van baby-blauwe auto’s. Of KPN-groene. Soms zie je er ook wel eens één in wat de Britten ‘duck egg blue’ noemen. Een subtiel soort grijs-blauw met een hint naar groen. Mijn specifieke associatie met die kleur is dan weer dat de onderzijdes van Spitfires en Hurricanes ooit in die kleur werden gespoten..
Ik vond Louwmans automuseum zo verbijsterend dat ik binnen de kortste keren terug geweest ben. Inmiddels zijn ze toegankelijk met Museumjaarkaart, heb ik begrepen. Het is geen museum, het is een kathedraal, niet geremd door enige budgettaire beperkingen. Trouwens… wist je dat de allereerste elektrische auto ter wereld, die door Walt Disney gebruikt is als voorbeeld van het autootje van Oma Duck (dat glazen kistje met die stuurzwengel), wist je dat dat autootje ook in Louwman staat? Met een vermelding over Oma Duck erbij. En @HansValk, ik zag onlangs een nieuwe personenauto in “olive drab”. Mat, dus, geen glans. Correctie nog: ik denk dat Carl Barks dat autootje voor Oma Duck gekozen heeft.
De keuze voor eenheidsworstkleuren van auto’s komt voort uit een diepgevoelde behoefte. Voortkomend uit een collectief exhibitionisme dat autoeigenaren eigen is, willen dezen die behoefte trots tonen. De auto werd tot voor kort vooral als fallussymbool beschouwd, maar inmiddels lijkt de anale fase bij de autobezitter dus haar intrede te gaan doen. Ik verwacht dan ook dat in de nabije toekomst niet zozeer het geel maar het poepbruin van de Hema-(eenheids)-worst het autostraatbeeld zal overheersen.
In het blog, derde afbeelding. De Baker Electric Coupe. Oma Duck autootje.
@Onwijsgeer: iets dergelijks geldt voor jassen: in de garderobe van mijn school bestrijkt het kleurenspectrum alles tussen donkerbruin en diepzwart.
Ik moet nog steeds eens gaan kijken op deze “nieuwe” locatie…
Een aantal jaren geleden was ik via het Straatjournaal te gast in het oude Raamsdonkveerse onderkomen.
Het was vanaf het moment dat wij binnen stapten en ons hadden gemeld een groot feest!
We hoefden het maar te vragen en werden door de de familie Louwman, personeel en andere medewerkers als VIP’s behandeld en konden en mochten bijna alles doen wat in onze gedachten op kwam…
Ook achter de schermen heb ik samen met de fotograaf prachtige dingen mogen bewonderen die zich in de collectie bevinden….
Een absolute “must do” voor de automobiel connaisseur!