Voor Straatjournaal schreef ik een column over Kerstspreiding, waarin ik plechtig aankondigde op Stir-up Sunday (25 november) een traditionele Christmas pudding te zullen maken.
Dat kwam er niet van. De strekking van mijn stuk was dat je zo’n voorgekookte, gare pudding maar liefst 13 maanden kan bewaren. Het moment van opwarmen en opdienen kun je daarom naar eigen believen kiezen: op 25 december, maar net zo goed op Blue Monday of Goede Vrijdag. Leve de flexibele Kerst!
Maar zoals dat gaat, ik begon met ruim een week vertraging aan fase een van de bereiding. En er waren geen familieleden paraat om beurtelings te roeren, zoals het ritueel voorschrijft. En ik wilde het niervet weglaten (om vegetariërs niet in gewetensnood te brengen). Later vond ik ergens een heerlijk uitziende glutenvrije variant – van dat recept zou de hele familie mee kunnen eten, op de geheelonthouders na, want de cognac was me heilig. En mooi meegenomen, alles kon in een etmaal gepiept zijn. Dus als de onderneming nu mislukte, was er niks aan de hand, dan maakte ik met Kerst iets anders.
Het begon met veel hak- en snijwerk: 2 ons gedroogd fruit (cranberry’s, rozijnen, dadels, pruimen, abrikozen). Kaneel en andere specerijen erbij, plus cognac en appelsap. En sinaasappelrasp. Orange zest! Ik leerde het woord ‘zest’ kennen (lang, lang geleden) in de uitdrukking zest for life (levenslust) en pas later als citroen- of sinaasappelschil. Het mengsel moest een nacht trekken in de koelkast, maar toen…
.
.
Toen ik het deksel van de schaal haalde, slaakte ik een genotskreet. En nog een zucht erachteraan. Zest!Zest!Zest!Zest!Zest!Zest! Ik weerstond de verleiding die schaal ter plekke leeg te lepelen. Dus na drie volle eetlepels hield ik op. Nadat ik de hele zwik met bloem tot een brij had gemengd, kon het stomen beginnen. Alles in een beboterde tulbandvorm en die twee uur afgedekt in een pan kokend water zetten. Het keren ging soepel en toen had ik dit.
.
.
Zeer presentabel, niet? En de smaak is (mag ik even snoeven?) onovertroffen. Ja, hij zou nog geflambeerd kunnen worden en er mag slagroom over. Maar jee, ook zo doet dat spul al wonderen voor mijn zest for life.
P.S. De column plaats ik hier over een week.
P.S. Ik ben geen ervaren kok, het recept kan goed door amateurs geprobeerd worden.
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.
Ziet er fantastisch uit. Moesten er in die puddingen geen zilveren voorwerpjes verborgen worden? Staat mij iets van bij…
@Paul: In ieder geval (zilveren?) munten, die geluk moesten brengen.
Kijktip: “The Best Chrismas Food Ever”, de laatste dagen zo ongeveer dagelijks op BBC 1 rond 16 uur. Schaamteloos vet en zoet gepresenteerd door een volkomen losgeslagen kok en kokkin. Je hoeft er niet meer bij te eten.
Nu meen ik uit het recept van mevrouw Rhian op te maken dat een puntje van deze pudding een bescheiden 350 calorieën oplevert. Dan zou die tulband zoals boven afgebeeld wel kunnen neerkomen op – laat me schatten – een 4000 calorieën? Elvis at op eerste Kerstdag een hele Christmaspudding. Denk ik. Gemaakt door Ma Presley.