Bij sommige bands lijkt het of ze behalve de geluidsboxen en hun eigen apparatuur ook zelf het publiek hebben gelost en uitgepakt – hun toegewijdste fans, dertig jaar geleden ergens opgeduikeld en sindsdien meevervoerd en uitgezet bij alle optredens. Van eerste intro tot laatste toegift bereid tot meewiegen en meezingen, tekstvast en vatbaar voor nostalgie en ontroering. Sommigen hebben zich tijdens die dertig jaar trouwe dienst voortgeplant en de tweede en derde generaties gaan als vanzelfsprekend mee op tournee.
.
.
De Kift is zo’n band. Gisteren waren ze in het Patronaat. Zelf zag ik ze pas vrij recent voor het eerst live; ze zijn literair angehaucht en er is een los samenwerkingsverband met de Vorlesebühne van de huisdichteres, vandaar. Die avonden waren geweldig en ik kocht hun CD Rats on Rafts, die ik wekenlang aan- en inzette als ochtendoppepper. Als ik Drie Wegen had gehoord, met dat geweldige ‘draaiorgel’**, kon ik de dag weer aan.
Terwijl de zaal zich vulde gisteren, dacht ik regelmatig: ja, die ook, natuurlijk! Als ik Haarlemse Kift-fans had moeten bedenken, had hij er zeker bij gezeten. Veel vriendelijke mensen, met gevoel voor humor en relativering. Alles klopte en de hele avond was een briljante invuloefening. Hier wilde ik zo’n suffe Word Cloud maken, maar dat blijkt gedoe (om er een te faken althans). Dus dan maar zo: sfeer, energie, virtuositeit, multi-instrumentalisme, top 30, kameraadschap, speelsheid, Zaansheid, sympathiek, geniaal, geen kapsones, fanfare-punk, quiz, koperblazers, eigenheid, routine, reünie. Wat wil een mens / wat willen fans nog meer?
.
.
**Dat ‘draaiorgel’, de Brik, is een door de bandleden van de Kift uit schrootafval gebouwd instrument.
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.
Ja, dat optreden heb ik dus gemist. Wat jij had / hebt met Rats of Rafts heb ik met Bal. Genieten, maar dan vooral ‘s avonds, ogen dicht, oren open…
De Kift. Ja, die naam ken ik ook al jaren.
Maar in tegenstelling tot jou heb ik ze nooit live gezien. Sterker nog, ik had eigenlijk geen idee van de muziek die ze maakten. Nederlandstalig, dacht ik. In verwarring gebracht door de albumtitel ‘Rats on Rafts’ luisterde ik naar het door jou aanbevolen ‘Drie Wegen’.
Het klinkt amusant, hoewel de voorkeur voor de “landweg” een beetje vreemd combineert met het lichtelijk kakofonische karakter van de muziek. En omdat ik een onverbeterlijke peuteraar ben als het gaat om de interpretatie van woorden (komt allemaal door die andere peuteraar, Wittgenstein; die had ik nooit moeten lezen!), denk ik bij de landweg van De Kift ook meteen: wat zou dat voor een landweg zijn? Een echte onverharde? Of gewoon: een weggetje van weinig betekenis in het buitengebied?
Die laatsten zijn in Nederland, ondertussen, vrijwel allemaal verhard en dat meestal met asfalt. Zelfs in de eldorado’s van de zandwegen (de Achterhoek en Twente) loopt het aantal onverharde wegen nog steeds terug. Maar dit laatste terzijde.
Evengoed bedankt voor de kennismaking met De Kift.
Reed er een karretje langs die zandweg? Met een voerman die zat te “ru-hu-hu-sten?