Gestript

Als je door de ochtendkrant bladert, hangt het van je eigen gemoedstoestand en energieniveau af bij welke artikelen je blijft plakken. Ik heb mezelf een Brexit-break vergund, maar los daarvan, het kan geen toeval zijn dat ik vanochtend overal stagnatie en vastlopende systemen zag.

Op het havo zijn ze niet vooruit te branden (65% van de jongens met een havo-advies blijft een keer zitten); bij het CBR lijken uitsluitend demente bejaarden te werken, zodat vitale ouderen die hun rijbewijs verlengen tureluurs worden van het wachten. En in de Haarlemse binnenstad kwijnen winkels weg terwijl de verkeerscirculatie wordt gestremd door de stoet bestelbusjes van Bol.com en andere webwinkels.

Maar zoals gezegd, ik zoek het vooral bij mezelf. Ik ben nog steeds niet helemaal hersteld van die repeteergriep, waardoor ook andere kleine zwaktes in het gestel de kans krijgen zich te manifesteren. Als gevolg van die ongemakken kijk ik wat wreveliger tegen andermans activiteiten aan dan anders. Ze komen mij misplaatst en ongewenst voor. Bij een sukkelig ommetje door de buurt passeer ik (zo kwiek loop ik dan nog net) links en rechts bouwcontainers. 

.

.

Kijk toch eens, zou ik kunnen denken. Die mensen maken schoon schip! Een lang gedroomd nieuw interieur wordt hier verwezenlijkt. Leve de daadkracht! Weg met die oude meuk en vermolmde schrootjes. Even doorbijten en ze kunnen er weer tien jaar tegen. Een nieuw begin!

.

.

In plaats daarvan nemen mijn bronchiën amechtig het woord: jezus, wat een stof zal zo’n verbouwing geven. En waarvoor? Na drie maanden ben je gewend aan je nieuwe droomkamer en begint het bij zulke types alweer te knagen, alsof er boktorren in de nieuwe houten wenteltrap zitten. En mijn moe-gehoeste schouderspieren vullen aan dat de klussers in die tijd ook een paar deeltjes Privé-Domein kunnen lezen.

.

.

Allemaal rancune natuurlijk (al zal ik in goeden doen ook niet spontaan even een tussenmuurtje wegtikken met een sloophamer of een dakterras aanleggen).

.

.

Er staan best veel van die containers als je erop let. Hieronder trouwens die ene uitzondering die mij opgewekt stemde – zo op het oog niet erg verschillend van de rest.

.

.

Toen we terugkwamen uit Grimbergen stond hij bij ons voor de deur. Een welingelichte buurman praatte ons bij. Het huis naast ons was verkocht ‘als beleggingspand’ (dat wisten we al) en tijdens onze korte afwezigheid was het vakkundig ‘gestript’ door zeer gespierde knapen. Het kabaal waarmee dat ongetwijfeld gepaard was gegaan, was ons in ieder geval bespaard gebleven. Dat scheelt alvast.