De klos

De stroominfrastructuur – ik blijk niet de enige die er niet dagelijks over nadenkt. Ook de bevoegde autoriteiten laten het lelijk afweten, lees ik in NRC. De overheid heeft amper een benul hoeveel stroom er in de toekomst nodig zal zijn voor het dataverkeer, dat elke vier jaar verdubbelt.

Om een idee te geven: de Amsterdamse datacenters gebruiken momenteel al 1,1 miljard kilowattuur per jaar, dat is meer dan alle inwoners van die stad bij elkaar. Op korte termijn zullen er te weinig verdeelstations zijn. Nog iets: de stroom die al die datacenters opslobberen kan niet ook tegelijk naar elektrische auto’s en warmtepompen. Dus de onstuitbare digitalisering en de gewenste energietransitie zouden elkaar akelig kunnen bijten. Nooit bij stilgestaan.

Maar ach, zelfs de meest basale en banale dingen gaan mijn bevattingsvermogen te boven, blijkt. Gisteren was er langs de Ostadestraat een sleuf gegraven en daar moest een groene kabel in (technischer kan ik het niet maken helaas). De kabel zat om een houten klos. Het was een megaklos, een knoeperd, een knots van een klos. Kijk, dit is ‘m en hoeveel meter kabel zit daar omheen geklost, denken jullie? 200? 600? Doe eens een gooi…

.

.

Er zat een plakkertje op, ik heb dus gespiekt: drieduizend meter kabel. Het werd bevestigd door een van de kabelleggers. Drie van die klossen en je zit vanaf station Haarlem in Zandvoort… ahum, laten we het daar vandaag liever niet over hebben.

P.S. Ik denk weliswaar niet dagelijks aan Datadozen, maar schreef er voor Straatjournaal wel een column over.

P.S. De magneetvissers zijn erg bedrijvig de laatste tijd. Niet iedere oude teil die ze optakelen nemen ze mee. Wat voor sommigen dan weer een uitkomst is (hetzelfde soort mensen dat teilen in de plomp mietert waarschijnlijk).

.

.

Paars PS: het zou kunnen dat de abonneer-widget een tijdje foetsie was. Hij is er weer, voor de liefhebbers.