Over oude menschen wil ik het niet hebben vandaag, wel over dingen die voorbij gaan. Zonder dat je daar later ooit nog bij stilstaat. Kwalen en ongemakken, in het bijzonder. Jeuk en bultjes van gisteren, de stijve nek van vorige week, dagenlange gevelreiniging bij de buren, ergernissen en muizenissen van maatje small tot extra small. Maar ook voor ernstiger zaken hebben we een slecht geheugen. Want zodra een probleem is overwonnen richten we ons op… uh… nieuwe problemen.
Hoe kom ik hier zo op? De afgelopen twaalf jaar richtte het RaDa zijn verbale pijlen regelmatig op broedende meeuwen, die hier in de buurt hun beschermde status misbruikten door 20 uur per etmaal te krijsen, tot gekmakens toe. Het vreemde is, ze zijn weg. Zonder toedoen van hongerige haviken, maïsolie, vliegers, dakpatrouilles, netten en buksen. Ik heb er geen verklaring voor, maar dit jaar heb ik ze nog niet gehoord. Gehoord, zei ik.
.
.
Dit was gisteren. Dus ik durf nog niet te juichen over hun definitieve vertrek. Al heb ik ook (leve de tijdgeest!) nog een complottheorie. Want vanochtend trok een bataljon glazenwassers de wijk in. Dat kan toch geen toeval zijn? Zouden glazenwassers meeuwen getraind hebben om de ruiten van niet-klanten te besmeuren met hun malware? Je hoort wel gekkere dingen.
In NRC staat vandaag een stuk over de Berlijnse nachtegalen (wel 1300 tot 1700 broedparen) die in deze tijd van het jaar alle registers opentrekken. Klarinettist David Rothenberg trekt (met een groepje fans) de parken in en probeert de beestjes te verleiden tot een duet door te variëren op hun thema’s. Waarbij het de vraag is of er sprake is van werkelijk samenspel of dat ze met smart wachten tot David stilvalt en dan snel hun eigen riedeltjes te berde brengen.
P.S. Zien andere pareidolie-lijders ook een aanvallende draak in de foto?
PS Een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen? Abonneer je via ‘Over RaDa’ of in de zijbalk.
Weer een stukje over een vogel!
Deze had ik even gemist, maar hierbij alsnog een reactie, vooral omdat veel mensen de naam nachtegaal kennen, zonder de vogel ooit echt te hebben gehoord. Ook omdat ik het zelf altijd heel merkwaardig heb gevonden dat de zang van de nachtegaal meestal wordt voorgesteld als het toppunt van dierlijke muzikaliteit en romantiek.
Wie ooit een nachtegaal van nabij in full swing bezig heeft gehoord, weet dat het geluid weliswaar erg gevarieerd is, maar soms ook regelrecht gewelddadig. De vogel kan trillers produceren met een kracht en een volume die een autoalarm niet zouden misstaan.
De eerste, de beste ordinaire merel klinkt veel lieflijker en zoetgevooisder.
Eén en ander neemt niet weg dat het luisteren naar een fanatiek zingende nachtegaal een ervaring is die iedereen, die ook maar een beetje in vogels is geïnteresseerd, een keer zou moeten opdoen.
Over een maand of zeven, acht kun je weer. In jouw geval in de Kennemerduinen, zou ik zeggen, ‘s avonds tegen de schemering.