Hé, humor in Deventer!
.
.
We waren er met twee vriendinnen om Klassiek met Karton te zien, de speelse samenwerking tussen het Orkest van het Oosten en Steef de Jong. Het werd een heerlijke avond, met vooraf Portugees eten in een binnenstadstuin en ja, Steef zong, confereerde en pakte karton uit met de ontwapenende charme en achteloze virtuositeit waarmee hij ons al jaren geleden in zijn fanclub heeft gelokt.
Uitgangspunt was de ruimtereis van de Voyager I, met in het bagageruim onder meer een gouden plaat die buitenaardse wezens een kennismaking bood met onze aardse klankenrijkdom. Gesproken woord, maar ook de vijfde van Beethoven. Had de sirtaki ook niet aan boord gemoeten, vroeg De Jong zich af, of Offenbach? Het orkest kwam met suggesties uit het eigen repertoire en had er duidelijk plezier in.
.
.
De terugreis begon om 23.03 uur op spoor 4a. In Amersfoort stapten we over en niet alleen bij ons was de scherpte er toen af. Bij Hilversum sprong een man verwilderd op om te vragen of dit CS was. Naast ons lag een jonge man met zijn voeten op de bank in een zelfopgewekt coma. Wij hadden een bakje witte druiven. Kon je ze in de hele coupé ruiken? Een blond meisje kwam met smekende ogen naar ons toe. “Wij komen van een festival en hebben zo’n trek in iets te eten”, zei ze, haar articulatie even onberispelijk als haar beleefdheid. “Hadden ze daar geen pilletje voor?” bitste ik niet terug. “Het was vast geen culinair festival” grauwde ik niet. Nee, ze kreeg onze overgebleven druiven en liep er mee terug naar haar vrienden alsof het een bakje vers geslepen robijnen was.
In de sprinter naar Haarlem volgden we op nu.nl het live blog van het Songfestival, al had maar een van ons Arcade al eens gehoord. Ik niet, maar het werd toch spannend. Nederland vijfde?!? Maar de bookmakers dan…? Ah, 12 punten van Letland. 6 punten van België – vuile landverraders. Nederland zesde? Oh, de televote moest nog beginnen. Nederland moest 241 punten krijgen (of 730?) mits Noord-Macedonië… We reden Haarlem binnen om 0.58 uur. De vriendin die Arcade kende moest sprinten en was al uit zicht toen GEWONNEN op het scherm verscheen.
Ik verwachtte luid gejuich en Duncan-spreekkoren, maar achter ons sjokte alleen een groep Soedanezen of Ethiopiërs met valiezen en bundels. Hun land deed niet mee, zoveel was duidelijk. Op het Stationsplein stond een peloton agenten. Ze vielen elkaar niet in de armen. Verder ook geen feestgedruis. Thuis luisterden de huisdichteres en ik naar het liedje. Nee, niet overdrijven, naar de helft van het liedje.
P.S. Er is iets aan de hand met de abonnementen. Er zijn geloof ik 116 abonnees zoek. De felrode widget doet het wel (hopelijk). Dat grote ding daar weer onder liever niet gebruiken. Straks ga ik prutsen.