Partner-mee-dag

Vandaag kreeg ik onaangekondigd hoog bezoek op mijn werk. Nu ik de weken, dagen en lessen aftel (zie Psjoen), achtte de huisdichteres het moment gekomen mij voor het eerst bezig te zien op mijn school.

Niet in de les, maar ze was binnengeslopen bij een feestelijke bijeenkomst voor 5e-klassers die hun CAE Certificate hadden behaald en hun trotse ouders. Mijn vakcollega’s en ik hielden een reeks toespraakjes in de aula. Het verliep allemaal naar tevredenheid en na afloop heerste er voldoening. A job well done!

En het was gezien, door mijn eigen vrouw. Na afloop vroeg ik me af waarom dat me zo goed deed – het is niet dat ik al jarenlang hunker naar haar erkenning voor mijn leraarschap. Die is er. Maar je werk maakt een groot deel uit van je leven en dan is het vreemd als je vier dagen per week om 7.45 uur de deur uitgaat en om 17.30 terugkomt zonder dat je wederhelft ooit rechtstreeks ziet/ervaart wat jij meemaakt of uitspookt.

Bij hoeveel partners zou het zo zijn? Dat ze tien à twintig jaar enkel elkaars verhalen horen? En de ander nooit kunnen bewonderen om zijn vakmanschap, scherpzinnigheid, dossierkennis, collegialiteit, expertise, autoriteit, doorzettingsvermogen, accuratesse, moed en andere kwaliteiten die hem tot een alom gewaardeerde kracht maken. Goed, iedereen kent ook momenten waar je je m/v liever niet als getuige bij hebt, maar toch… Zijn er al bedrijven of instellingen met een neem-je-partner-mee-dag?

.

.

Geen verband met het voorafgaande – of (voor wie wil) toch ook wel. Een door de kunstenaar afgedankt en door iemand anders liefdevol geadopteerd schilderwerk.

PS Een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen? Abonneer je via ‘Over RaDa’ of in de zijbalk.