Tweegesprek

In mijn stukje Voor Inwendig Gebruik schreef ik al in 2006 over mijn verlangen naar een pretentieloos broodje. Zonder bijsluiter, zeg maar. Zoals vroeger, toen brood uitsluitend als medicijn tegen de honger diende. En voor zo’n simpel broodje moest je niet bij Van Vessem zijn, was de moraal.

Bakken kunnen ze natuurlijk heus wel en de winkel is om de hoek, dus af en toe doe ik er mijn bestellingen. Zo ook gisteren. Ik wees op een brood dat er lekker uitzag en Hollandsch Natuur heette. Die naam kon ik niet over mijn lippen krijgen, dus hield ik het bij een hoofdknikje en ‘Mag ik er zo een van u? Ongesneden?’
“Een Hollandsch natuur?”
Als ik het niet zei, dan het winkelmeisje wel. Ik mompelde een bevestiging en sloot af met een grapje. “Is er extra stikstof aan toegevoegd?”
Het meisje bleek niet verdacht op humor en begon direct aan haar vaste riedel:”Er zit zuurdesem in en wilde rogge, ongeboren tarwe uit Kafzand en …” Nou ja, zoiets. Zij kon het ook niet helpen… Wel goed brood trouwens.

****

Nog een komisch dialoogje, van gisteren. Bij de Raaks werden de huisdichteres en ik aangesproken door twee beteuterd kijkende meisjes van een jaar of vijftien, die hun benodigde informatie kennelijk niet via het 4G-netwerk binnen konden scrollen. Dus ja, ze mochten wat vragen. “Weet u misschien waar de Kunstlijn is?”

“Overal!” zei ik en wees op vijf vanuit ons standpunt zichtbare oranje vlaggen. Nee, ze moesten naar de Shag-shellstraat. We overhandigden ze onze Kunstkrant, opengeslagen bij de plattegrond, met daarop de Schagchelstraat en de andere 178 (?) locaties. Zo, we hadden onze bijdrage aan de cultuureducatie voor die dag weer geleverd.

.

.

Met 178(?) locaties wirwart het door je hoofd na een paar uur druk door de stad te hebben ge-nuel-gielest. Dit plafond van de Waalse Kerk maakte geen deel uit van de Kunstlijn, maar frappeerde mij wel. Evenals deze deur (vraag me niet waar)  – niets meer aan doen, beste schuurartiest!

.

.

Versta me niet verkeerd, ik heb veel moois en interessants gezien, maar bij thuiskomst had ik een broekzak vol visitekaartjes van kunstenaars en slechts een zeer onvolledig beeld waar ze bij hoorden. In de Egelantier, waarvoor de gemeente volgens het HD van vandaag 4,2 miljoen hoopt te beuren, hing/stond/lag een breed scala aan kunstwerken. Zoals dit. Vraag me niet van wie, alleen. 

.

.

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen. EN ik zit (in ieder geval de komende maanden) op Facebook