In oude muren lopen de scheuren door de mortel. Als een moderne muur verzakt loopt de scheur daarentegen door het steen heen, wat komt door een andere, betere samenstelling van de mortel. Voor jullie misschien gesneden koek, maar ik had er, als niet-troffelaar, nooit bij stilgestaan en moest het van Wikipedia vernemen.
Dat ik bij ‘mortel’ keek, kwam doordat ik vanmiddag serieel (en figuurlijk, gelukkig) tegen een aantal schilderachtige muren aanliep. De eerste mortelarm- meer kunstwerk dan bouwwerk, in de tuin van een buurvrouw (over wie een volgende keer meer), die samen met háár buurvrouw uit puin en gevonden bakstenen deze schutting oprichtte. Kieren en gaten werden fantasievol opgevuld met schelpen, gevonden natuursteen, stenen uiltjes en wat al niet.
.
.
In de Kromme Elleboogsteeg vond ik deze modelscheur.
.
.
Het was druk in de stad door de intocht van Sinterklaas. De laagstaande novemberzon bracht ‘s mensen gelaatsrimpeltjes, pukkels en andere oneffenheden met onverholen leedvermaak aan het licht, zo leek het, maar oude muurtjes kwamen juist beter tot hun recht. Dit was bij het Goudsmitpleintje (Begijnhof).
.
.
Nog een muur, even verderop, bij de Waalse Kerk. Die heeft al de nodige cosmetische ingrepen ondergaan door de eeuwen heen. De foto nam ik vanwege de prachtige lichtval door het smalle glas-in-loodraam.
.
.
En – je zou haast meelij krijgen met steden waar alles uit natuursteen is opgetrokken – ten slotte deze met gevoel voor symmetrie gestalde fiets. Wat was er eerder, de Union of de gemetselde boog, vraag je je haast af.
.
.
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen. EN ik zit (in ieder geval de komende maanden) op Facebook