Waarin kleine ongemakken groot kunnen zijn… Opgehaalde nagelriempjes, wimperhaartjes in het oog, engelenhaar in trui…
Vannacht om half twee haalde ik een flossdraadje achter de brug bij mijn voortanden langs, het liep vast en bleef vast, hoe ik ook wrikte en urmde. Tandenstokers hielpen niet, het pincet beet zijn tanden erop stuk en het draaide erop uit dat we (de huisdichteres was inmiddels ook ingezet) uiteindelijk (omdat we een verdere nachtelijke operatie met naald, krultang, priem en Swiss Army Knife niet zagen zitten) het draadje zo kort mogelijk afknipten.
De ochtend begon dus met een stukje floss achter mijn tanden en aan de voorkant zat het (zichtbaar, voor de geïnteresseerde toeschouwer) onbegrijpelijk vast in een uitsparing van die brug. Ik poerde en peurde, sabbelde en zoog. Negeren lukte ook al niet. Ik zou toch niet het hele weekend… of tot 2 januari…? Mijn eigen tandarts was dicht, de mondhygiënist in het Kleverpark eveneens, de nationale gebitszorg lag kennelijk stil.
Uiteindelijk vond ik op een bedrijvenpark achter een slagboom een kliniek die open was. Drie assistentes kwamen net terug van hun pauze. “Ik kom voor iets onbenulligs…”, begon ik. Oh, ik had geen afspraak? En ik was géén patiënt? Er rees gerede twijfel of het systeem dat aankon. En of het wettelijk wel… Ik sprak mijn noodvoorraad charme aan. Het zou waarschijnlijk 30 seconden werk zijn. Het mocht van mij ook clandestien, buiten op de parkeerplaats…
Een jonge vrouw stak haar hoofd om de deur. “Ja, het is goed, maak maar een afspraak.” Het was de tandarts zelf. Het kon een uur later al. Het idiote was dat ik nu ineens vreesde dat het eerst zo verwenste flossje los zou schieten en dat ik voor gek zou staan met mijn smeekbede. Hoe vreemd werkt de menselijke geest!
‘Spirit of Christmas!’ zeiden ze bij mijn terugkeer bij de balie en ik mocht door. Die 30 seconden bleek nog een pessimistische schatting, ze hebben daar handige tangetjes. De fles wijn die ik voor de tandarts had meegenomen werd in dank aanvaard.
Dat irritante stukje katoendraad van 1,5 cm kostte me al met al een paar uur. Hoe deden die oorlogsveteranen dat toch die hun hele leven met granaatscherven in hun bast rondliepen?
.
.
Een weggemieterde kerstboom van vorig jaar is nu geclaimd door deze koeten. Nest volgt later.
engelenhaar in rui… las ik even slordig.
Was dit de eerste keer dat je zoiets aan de hand had?
Bij blijft er met regelmaat een stukje of stuk flosdraad hangen dat ik niet handmatig los krijg. De ervaring heeft me geleerd dat het altijd binnen 48 uur vanzelf verdwijnt. Mijn vermoeden is dat fabrikanten van flosdraad het fenomeen ook kennen en het draad ‘zelfoplossend’ maken .
Ik durf niet te garanderen dat het bij elk merk flosdraad zo werkt, maar bij het spul van Johnson is het zo.