Columnini

Straatjournaal maart ’22 Hoeveel man- en vrouwuren hebben we de afgelopen maand als land besteed aan vieze ooms, geile neefjes en overlibidineuze grootvaders? Gniffelend, tut-tuttend, smikkelend en smullend bij praatprogramma’s, scrollend door click- en dickbait, krantencommentaren en analyses lezend, roddelend met vrienden en collega’s of zwaarwichtig discussiërend? Met dank aan #marcmarco&alibee en #datsneueKamerlid (lid!) Gijs van Dijk waarvan ik voor het eerst hoorde toen hij aftrad wegens ongespecificeerde groezeligheden in… Lees verder »Vieze ooms

Straatjournaal december ’21  “Ik doe niet moeilijk over een beetje pijn!” We zaten ‘s zomers buiten rond een houtvuur; de spreker, een vriend van mij, liet zijn uitspraak volgen door een dramatische pauze en keek suspense-verhogend de kring rond (spalkte hij zelf zijn botbreuken? Trok hij zijn eigen kiezen? Had hij zonder verdoving zijn appendix verwijderd?). En dan de anticlimax, met perfecte timing: “Ik slik gewoon een paar pijnstillers.” Dit… Lees verder »What if?

Eerst even: Words and More gaat door morgenmiddag in het Badhuis. Het zou leuk zijn als we elkaar daar zagen. En dan nu mijn column voor het jubilerende Straatjournaal. Ik woon sinds een half jaar in een dorp in Overijssel en daar doen ze dingen anders. Ik voel me soms antropoloog. Pompoenen en kalebassen op een bankje in de voortuin, hoe moet ik dat duiden? Een vruchtbaarheidswens? Een aanstaand Halloween-ritueel,… Lees verder »Vierders

Straatjournaal oktober ’21 Zou je dan weer achttien willen zijn? Of achtentwintig? Ik mag het graag vragen, aan mijzelf of aan dertig- tot tachtigplussers die klagen over sleur, knellende sociale banden, te strakke steunkousen, slappe buikspieren of afnemende mentale en lichamelijke lenigheid. Zelf houd ik het in gezelschap bij een gemakzuchtig ‘grote gruwel, nee!’ En som dan lui een aantal kwalen op waar iedere gezonde jongere mee kampt. Aanloopproblemen van… Lees verder »Jong en gesloopt

In 2013 was er een rage rond het aanstekelijke ‘Happy’ van Pharrell Williams (bijna een jaar in de Top 40). In talrijke wereldsteden werd een filmproject opgezet waarbij mensen op straat werd gevraagd te dansen op dat nummer. Zojuist heb ik weer eens een halfuurtje naar de aflevering van Amsterdam gekeken (Youtube bewaart die dingen) en dat doet wonderen voor mijn humeur. Sommigen beginnen schuchter, een beetje verontschuldigend naar voorbijgangers… Lees verder »Dancing days

Straatjournaal april ’21 Wat zegt het dat ‘energie’ zo veelvuldig opduikt in reclames? Dat we als volk de totale uitputting nabij zijn? En steevast wordt het menselijk lichaam voorgesteld als een vooroorlogs Fiatje met een lege tank dat rochelend is gestrand in de berm. De bestuurder moet met een jerrycan naar een boerderij, waarna het vehikel opgewekt verder tuft. Alleen krijgen wij onze ‘benzine’ toegediend in de vorm van isotone… Lees verder »Energiedozen

Geschreven voor Straatjournaal Sinds de lockdown is er iets met mijn oren, lijkt het wel. Zijn ze beter geworden? Komt het door het contrast met de eerdere stilte en rust? Want ik ben niet langer auto-immuun. Bij het voetgangerslicht erger ik me als ik lang moet wachten op de grijze, zwarte en witte gevaartes die als één langgerekt brullend monster voorbijrazen. De meeste lijken ontworpen om tijdens Parijs-Dakar een onvoorzichtig… Lees verder »Funda-mentalist