“Gast, wacht! Ik ga je dit verhaal heel-le-maal vertellen…” De jongeman die achter me plaatsnam in de trein zei het op een toon of hij zojuist het laatste hoofdstuk van de Decamerone had geschreven.
Hij was echt ‘ziek blij’, stak hij van wal tegen zijn metgezel, maar mijn aandacht verflauwde weldra toen hij de verschillende stadia van een sollicitatieprocedure door begon te nemen – hij deed iets met ‘comfort management’. Af en toe ving ik niettemin een paar zinnen op. “Ik wil me ontwikkelen!” had hij zijn superieuren ingepeperd en de boodschap was overgekomen.
Even daarna riep de man naast hem op niet te negeren toon en geluidssterkte: “Hou OP! Hou OP!” Het ging over een reisvergoeding (‘echt ziek veel!’) en een vette bonus na een overplaatsing naar Bergen op Zoom. “Hou OP!” Bij (letterlijk) de achtste herhaling kon ik het plaatsen. ‘Hou op!’ was modernees voor ‘dat meen je niet!’
Hij begon in januari en die nieuwe baan was een cluster van projecten, wat veel goeds beloofde voor zijn ‘leercurve’. ‘Echt fucking chill’, daarover waren de jongemannen het roerend eens. Alleen, de sociale contacten daarginder? Hij had zijn plan klaar: “Ik ga Tinder maximaal aangooien!” De omgang met nieuwe collega’s? Geen probleem. “Ik ga de eerste week alleen maar roze koeken uitdelen. Je moet gewoon vrienden kopen.”
We reden Haarlem in, maar pas nadat hij had onthuld wat zijn ‘einddoel’ voor de dag was. Hij had zijn zinnen gezet op een nieuwe piek voor de Kerstboom.
Een nieuwe piek… Ik gaf hem een goede kans om te slagen. Het was er echt de dag voor. En die roze koeken konden later ook nog.
,
.
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen. EN ik zit (in ieder geval de komende maanden) op Facebook