Ga naar de inhoud

Op bezoek

Verkeerd bed?

Heeft iemand hier weleens in een ‘verkeerd’ bed gelegen? Nee, wacht, hou jullie verkeerdbedgeheimen liever voor je! Met uitzondering dan van hoogbejaarden die recentelijk in het ziekenhuis lagen, ‘te slecht’ om thuis te wonen, maar ‘te goed’ om daar een bed bezet te mogen houden dat anderen harder nodig hebben. NRC schrijft vanochtend over een leegstaand ziekenhuisgebouw in Voorburg, dat nu provisorisch is ingericht als opvang voor verkeerdebeddenbezetters, oftewel ‘uitbehandelde… Lees verder »Verkeerd bed?

How the Dutch die

How the Poor Die is een essay van George Orwell over zijn ervaringen in een ziekenhuis in Parijs. De titel schoot me te binnen toen ik gisteren een paar provincies verderop in een verzorgingshotel was. Een 93-jarige oom was gevallen en zijn toestand was plotseling zo snel verslechterd dat we wisten dat het einde geen kwestie van dagen meer was. We zágen het ook, bij binnenkomst. Mijn eigen contacten met… Lees verder »How the Dutch die

Retourneren

Gisteren schreef ik dat ik de jeugd maar sporadisch benijd. Dat klonk misschien zelfingenomen? Wat ik vooral bedoelde was dat ik (als me de gelegenheid werd geboden in een tijdmachine te stappen voor een enkele reis) niet gretig terug zou keren naar mijn tien-, twintig-, of dertigjarige zelf. Tegenover het geleidelijke verlies aan snelheid en energie door de jaren staan de voordelen van de traagheid en de afgenomen onrust. Het… Lees verder »Retourneren

Terug naar Landsmeer?

In 2011 overleed mijn broer aan een hersenbeschadiging. Ik beschreef hier de tegenstrijdige emoties die zijn donorschap met zich meebracht nadat de beademing was afgesloten. Enerzijds wil je met je gedachten onverdeeld bij je broer zijn, elke minuut dat hij nog ademt; anderzijds werden we ons naarmate de tijd verstreek steeds sterker bewust van de dalende kansen van mogelijke ontvangers van zijn organen, van wie sommigen al in het ziekenhuis… Lees verder »Terug naar Landsmeer?

Jongleren

Gisteren vierden we de verjaardag van mijn moeder en afgelopen zondag stierf mijn schoonvader. Bij de begroeting gisteren werden gelukwensen en condoleances in een adem uitgesproken. ‘Ja, jullie ook van harte gejongleerd’, zei ik op een gegeven moment. Het was een rare, drukke week, met meer indrukken en emoties dan je normaal in twee maanden te verstouwen krijgt. Die zullen me nog wel een tijdje door het hoofd spoken. Hier… Lees verder »Jongleren

Zonder december?

Maandag Ik tel de pilletjes die ik slik. Vier tramadol, acht paracetamolletjes (Ursula en ik noemen het molletjes), dat is twaalf. Dan nog een handjevol voedingssupplementen en vitamines. Per dag vijfentwintig, per jaar kom ik zo op 9.125.(…) Zaterdag Heerlijk op bed gelegen. Eerst de verdoving geslikt, daarna lag ik bijna pijnloos en volstrekt ontspannen in bed. Ik droomde van een verre reis op een vliegend tapijt met een erg… Lees verder »Zonder december?

Uitdragerij

Even wrikken met een priem, een paar welgemikte tikken met de hamer op de scharnieren en dan de genadetrap… de meeste kasten en tafeltjes bieden weinig weerstand tegen hun executie. We hebben ze dan ook geselecteerd op krakkemikkigheid – te slecht voor De Schalm, alleen goed voor het grof vuil. De flat van mijn overleden broer moet leeg en we schiften heel wat af de laatste weken. Foto’s worden natuurlijk… Lees verder »Uitdragerij

Dood doet leven

Liever geen condoleances enz. als reactie op dit stukje. Ik plaats het hier als persoonlijke herinnering en omdat het een aantal aspecten van het donorschap aanstipt waarbij ik nooit had stilgestaan. De artsen van het VU Medisch Centrum hadden ons geen enkele illusie gelaten: de hersenbeschadigingen die mijn broer (55 jaar) had opgelopen waren dusdanig ernstig dat er niets meer voor hem kon worden gedaan. Hij had epilepsie en viel… Lees verder »Dood doet leven

Sans everything

Er was daar een tijdlang een vrouw die haar eigen taal had, eindeloze, zangerige variaties op “oeriekoemi, mokoboeri, rikoeriemi.” Ze keek je vriendelijk en indringend aan met grote bruine ogen en nam het je nooit kwalijk als je het antwoord schuldig bleef. Een vrouw die rondreed in een rolstoel koesterde altijd een grote, kale pop aan haar boezem. Er was de man die Schubert en Chopin speelde op de piano… Lees verder »Sans everything

Nieuwe gezichten

Hij heeft goede dagen en slechte dagen, humeur en energie van mijn demente vader schommelen sterk. Hij zal mij nooit meer herkennen, maar op de goede dagen breit hij welwillend woordjes aan elkaar tot onbegrijpelijke zinsflarden; dan kan alles wat ik zeg of vraag rekenen op een glunderend ‘ja’ of ‘yes, yes yes!’ Onlangs had hij een slechte dag. Toen we aankwamen, leek het of hij zat te bidden –… Lees verder »Nieuwe gezichten