In de grote gezelschapsruimte zit hij nooit; we probeerden zoals altijd eerst het kleinere zaaltje met de volière en toen mijn vader daar niet zat, liepen we door naar het andere, dat wordt gedomineerd door een kloek breedbeeldscherm. Hé… Zou hij ziek zijn? Of door iemand meegnomen naar de cafetaria? We drentelden nog maar heel even besluiteloos tussen de twee deuropeningen, toen er een verpleegster langskwam met een scherp inzicht… Lees verder »Geen grijze haren
Zo’n nieuw jaar gaat weer van alles brengen, dat hou je niet tegen. 2009 had van mij nog lang mogen duren, dat was een puik jaar. Van 2010 moet ik het nog maar zien. We gingen mijn demente vader gelukkig nieuwjaar wensen. Toen we aankwamen, werd hij net gevoerd door een verpleegster. Die vertelde ons ontspannen doorlepelend, dat hij gisteren last had gehad van een oude kwaal. De gezondheidsperikelen waren… Lees verder »Nieuwe bron
In een verpleegtehuis voor demente bejaarden is een plus een niet altijd twee of drie. Als ik aanschuif voor mijn bezoekje, zie ik meteen dat mijn vader zijn bril niet draagt. “Heb je je bril niet op?” vraag ik. “Nou, dat zal dan wel,” zegt hij met een van die ontwijkende antwoorden waarmee hij daar van lieverlee heeft geleerd confrontaties uit de weg te gaan. Aan tegenspraak begint hij niet… Lees verder »Brilloos
Van een afstand zagen we al dat de zaken niet naar wens gingen. Mijn demente vader zat tegenover een ingedommelde, scheef onderuitgezakte man en uitte zijn ongenoegen zo luid als zijn zwakke stem toeliet. “Gaat het niet goed hier?” Hij zei iets onverstaanbaars en ik herhaalde de vraag. “Het zijn hier allemaal bejaarden!” “Je bent zelf anders ook 86”, suste ik. “Slaapkoppen zijn het!” We informeerden wat er aan schortte… Lees verder »Het kortste bezoek
Hoe vaak ben je zomaar getuige van tederheid? Liefde? Ik zie die man vaker als ik mijn demente vader bezoek in het verpleegtehuis. Hij is er gewoon heel vaak. Hij komt voor zijn vrouw, en vanmiddag zaten ze aan een tafeltje dichtbij. Ze smoezen samen (hij meer tekst dan zij) en hij houdt haar hand vast. Hij schikt haar vest, reikt haar kopje aan, verschuift haar stoel zodat ze beter… Lees verder »Waar werd oprechter…
Ik probeer altijd minstens het halve uur vol te maken, maar vandaag zat het er niet in. Eerst drie minuten zitten wachten tot ik het steeds verder hellende glas limonade mocht redden van een vrouw die langzaam in slaap dommelde, maar daarna…? Er was niks aan vanmiddag, voor niemand. De vrouw met de liefste glimlach van allemaal had twee voortanden minder dan de vorige keer. Eén vrouw, die ik voor het… Lees verder »Contrastimulatie
CaMu kapt er mee, dwz Ca kapt, en Mu zonder Ca dat kan niet,althans volgens Mu. (Ca zwijgt.) Met het oog op die vacature linksonder in de Volkskrant, zou ik er goed aan doen hier eens virtuoos van leer te trekken: fijn een bobo fileren of tieren tegen de eerste toevallig passerende Haarlemse misstand. Alleen was ik net bij mijn vader in verpleegtehuis De Houttuinen en na zo’n bezoek is… Lees verder »Woorden en woorden
De gangen van het verpleegtehuis waar ik de laatste maanden regelmatig op bezoek ga, zijn genoemd naar Haarlemse straten. De bijbehorende blauwe straatnaambordjes hangen er ook. Niet van echt te onderscheiden. Zo hebben ze er een Tempeliersstraat, een Rozenstraat en ook een Grote Markt. Er steekt vast een goede bedoeling achter – geef die demente mensen iets bekends, iets vertrouwds van vroeger. Zoiets stel ik me tenminste voor. Ik zeg… Lees verder »Tempeliersstraten