Ga naar de inhoud

Uncategorized

Opsporing verzocht

Uit de Kennemerduinen herinner ik me opvoedkundig bedoelde informatieborden met de vergankelijkheid/houdbaarheid van weggeworpen afval. Geef een bananenschil zijn vrijheid terug en het duurt nog vier (?) jaar eer hij opgaat in het milieu; mandarijnenschillen zijn ook taaie rakkers, enzovoort. Gooi bananen en mandarijnen dus niet in de berm, luidde de boodschap – de afvalverwerkers in dienst van Moeder Natuur nemen er ruimer de tijd voor dan gedacht. Daarom is… Lees verder »Opsporing verzocht

Rory Stewart

Een autobiografisch boek van een ex-putjesschepper die in 450 pagina’s uitlegt dat er in het rioolstelsel veel viezigheid drijft, dat de Inspectie faalt, dat verstoppingen de doorstroom vaker wel dan niet beletten en dat stront stinkt…? Voor ‘riool’ lees ‘de Engelse politiek van Cameron tot heden’ en voor ‘ex-putjesschepper’ lees Rory Stewart ‘(Conservative) en dan krijg je een idee met welke verwachtingen ik begon aan Politics on the Edge (vertaald… Lees verder »Rory Stewart

Kankerkwaad

Ik mag graag denken dat het met mijn Balkenendisering niet zo’n vaart loopt. Dat ik mijn innerlijke Jan Peter meestal redelijk intoom als hij over normen en waarden wil gaan (s)preken en een vermanend vingertje opsteekt. Meestal, maar niet altijd. We hadden zondag een vrijwel lege treincoupé – ideaal, onder ideale omstandigheden, maar in dit geval begon (voor ons onzichtbaar) tien meter verderop een jonge man aan een luid telefoongesprek.… Lees verder »Kankerkwaad

Grootste dochter

‘Zeur niet! hoorde ik een moeder zeggen tegen haar zoontje. ”Zeur niet, zeur niet, zeur niet!’ Het deed me goed te horen dat Wijhes grootste dochter in haar geboorteplaats nog niet is vergeten. Of het kind zijn klassiekers ook kende en in plaats van te zeuren het servies door de ramen gooide, een schaar in het velours zette of oude dametjes van het trottoir duwde kan ik hier niet vermelden.… Lees verder »Grootste dochter

Zelfbeeld

Voor het grootste deel van de geschiedenis had Jan met de pet (als ik de afgelopen 5000 jaar héééééél beknopt samenvat) nauwelijks een idee hoe die pet hem stond. De spiegel was een luxeartikel; alleen de hootstemetoten (de koningin van Sneeuwwitje, Cleopatra, Marie Antoinette) konden hun eigen uiterlijk bewonderen. Nog zoiets: Demosthenes kon zijn eigen toespraken niet terugluisteren bij ontstentenis van een voicerecorder; hetzelfde gold voor Abraham Lincoln, William Wilberforce… Lees verder »Zelfbeeld

Margarita’s

Nou ja, Dagklad is geen Dagboek, maar soms zijn de dagen zo vol dat de stukjes amechtig achter de agenda aan hijgen. Gistermiddag maakte ik mijn debuut als presentator van een lokale talkshow (Watvinnie), waarover later misschien meer. ‘s Avonds waren we in de Deventer Schouwburg, bij De Meester en Margarita. Hoe rijk en vol kan een avond zijn? Wat een feest! Voor wie Boelgakovs gelijknamige boek niet kent: hij… Lees verder »Margarita’s

Mijn domein

` Ik denk graag dat de mensen allemaal hun best doen. Dus de mensen die deugen én de mensen die niet deugen. De alleskunners en de prutsers, de winnaarstypes en de mislukkelingen, verslaafden en gestopten. Ik heb daar geen enkel bewijs voor, maar het helpt je soms om je te verzoenen met de dingen – zelfs al wordt de wereld er an sich niet beter op. In De mooie mevrouw… Lees verder »Mijn domein

Snoeihard

Toegegeven, ik heb een beetje met de kleurtjes gespeeld voor extra effect, zodat de argeloze kijker zal denken dat het een foto van een monument is – een aanklacht tegen gruweldaden uit een slecht verwerkt verleden of een smeekbede aan een spijbelende god. Het is evenwel de treurigste aller treurwilgen, die deze week onder het mes ging. Of onder de zaag. Het overschot staat in park Het Weijtendaal. Hier moet… Lees verder »Snoeihard

Hasjhond en truffelvarken

‘Extra wijkagent dichtbij’ opent de Stresstor/Stentor vandaag het regiokatern Salland. Een wijkagent is per definitie dichtbij, dacht ik eerst naïef. We schijnen er al twee te hebben in onze dubbelgemeente Olst-Wijhe; de mannen worden in het artikel zelfs met voor- en achternaam genoemd. Leg het niet uit als kritiek op hun beider functioneren, maar zelf (hoewel zeer ambulant) heb ik ze nog nooit langs zien koddebeieren: ‘Moi, Marius, nog ergens… Lees verder »Hasjhond en truffelvarken

Sociaal contract

Onbewust zie ik het tuinleven toch als een Nieuw Sociaal Contract. Ik (mens) hang vetbolletjes op, strooi broodkruimels, laat bladafval slingeren en faciliteer rommelige plekjes waar gewroet en gescholen kan worden door beestjes in wier aard dat ligt. Vogels mogen de aanwezige takken benutten. In ruil daarvoor verwacht ik dat er af en toe eekhoorntjes poseren, pimpelmezen aan acrobatiek doen bij de pindasnoeren en dat de heggenmussen zelfs bij rotweer… Lees verder »Sociaal contract