Het aftellen is begonnen en met zo’n 48 uur te gaan tot het traditionele kerstdiner duldt een aantal ethische en praktische vragen geen uitstel meer. Ik noem hier slechts ‘zetten we meeuw op het menu?’ of ‘draag ik een kogelwerend vest onder mijn gilet of galajurk?’ Bij onderstaande adviezen gaan wij uit van een normaal, modaal, gepolariseerd Nederlands familiegezelschap, bestaande uit 1) een pipse, aangeslagen, linksige tot woke minderheid, 2)… Lees verder »Kerstdis-cussie
We beleefden de kortste dag van het jaar vandaag, maar moest de hele ZONNEWENDE nou per se aan het blote oog worden onttrokken door een dicht regengordijn? Welke meteo-sadist verzint die dingen, vroeg ik mij af. Een frisse neus wilde ik vanochtend; woelwind in mijn warhaar, zuurstof in beide longen en – hé, regering! – wat is er trouwens tegen om een overkapping aan te brengen boven dit natte pleurisland,… Lees verder »Sofacratie
‘s Avonds alleen door een lege, donkere stad lopen vind ik een van de prettigste dingen die er zijn. Gisteravond rond zevenen had ik Deventer zomaar een paar minuten voor mijzelf, maar eigenlijk liep ik toen door drie steden tegelijk. Ik duizelde na van ruim vier uur ‘De bezette stad’, een film waarvoor je een hele batterij extra zintuigen nodig hebt, om van de randapparatuur voor de emoties nog maar… Lees verder »Bezette stad
Vijf jaar geleden begaf ik me nog vier keer ‘s weeks onder jongeren. Daar werd ik voor betaald, maar los daarvan, ik vond het zeker geen straf. Je had allerlei variëteiten en met de meeste kon ik het best goed vinden. Na mijn pensioen zie ik jongeren amper nog in het wild; ze komen tot mij via de krant – meestal probleemgerelateerd: omdat ze helemaal niks meer kunnen (lezen, rekenen,… Lees verder »Op de Matrix
Noem je dát sneeuw? Anton Pieck zou er zijn bed niet voor zijn uitgekomen en een beetje arreslee zou direct vastlopen. Ik bracht de huisdichteres naar de trein en het wit bestoven perron maakte weinig indruk op ons. Ga maar na, de NS had zelfs niet de moeite genomen om vertragingen in te zetten. Toen werd ik er op een grappige manier aan herinnerd dat je jezelf te snel als… Lees verder »Sneeuweten
We hadden een uurtje prettig gewandeld op landgoed De Gelder en waren bijna weer bij de uitgang. ‘Nou moet er alleen nog iets bijzonders gebeuren,’ zei ik tegen de huisdichteres. Gewoon een hemels visioen of een bronstige Sallandse wintereland of een ontsnapte gifslang. Minder sensationeel mocht ook, het ging om het idee. Het schemerde al. We liepen tien meter door zonder dat mijn wens werd vervuld. ‘Hé, hoor je dat?’… Lees verder »Goudhaantje
De Stentor is het stresskipje onder de dagbladen. Zoals een kip ‘tok-tok-tok’ kakelt als er een uitgehongerde sperwer over het erf scheert, zo krijst de Stentor ‘crisis-crisis-crisis’ – ook als er in de wijde omtrek niks scheert. Op zaterdag krijg ik de papieren versie van de krant en nog op het tuinpad las ik de kop op de voorpagina: ‘Extreem veel meer laadpunten in oosten’. EXTREEM!?!?! In blinde paniek spurtte… Lees verder »Stresstor
We hadden teaser noch trailer gezien dus tja… Mozart’s Zauberflöte, The Next generation?!? In het Nederlands gesproken én gezongen? Gezuiverd van vrouwonvriendelijkheid en andere achttiende-eeuwse euvels? ‘Als het ondraaglijk wordt, smeren we ‘m in de pauze’ was de expliciete afspraak, maar wij (ouder echtpaar) hadden maar een of twee knisperige, zeer eigentijdse scènes nodig om ons gewonnen te geven. Dan is een Trump-achtige autocraat op zijn ziekbed overleden en barst… Lees verder »Spiegeltje, spiegeltje
Over hard wetenschappelijk bewijs beschik ik nog niet, maar zou het kunnen dat zich in de gevreesde onderbuik van de samenleving een enorme klont onverteerbaar, gestold frituurvet bevindt, te vergelijken met het soort dat soms rioolbuizen verstopt in Londen – klonten zo zwaar als tien dubbeldekkerbussen? Ik kom erop doordat (zoals na iedere politieke aardverschuiving) krantenredacties momenteel hun journalisten op safari sturen naar volksbuurten. Bij Trouw was Jeroen van Raalte… Lees verder »Frituurpopulisme
Alle begin is moeilijk. Ik probeerde over mijn eigen schaduw heen te springen. Voor de zekerheid wachtte ik tot hij niet meer bewoog. Mmm… hij was bijna net zo groot als ik, schatte ik. En springen vanuit stilstand, zonder aanloop…? Wat een flop! De eerste poging was een deerlijke mislukking, geef ik ruiterlijk toe. Ik landde ergens waar de knieën van mijn schaduw zich hadden bevonden. Hij was me te… Lees verder »Schaduwspringen