Ga naar de inhoud

Top-2

Zou het handgeschreven boodschappenlijstje al een bedreigde soort zijn in onze door Siri en trawanten betuttelde wereld? Ik heb mijn fascinatie voor het genre al eens opgebiecht (zie Toetje voor jezelf uit 2013); het is een inkijkje in iemands ziel, portemonnee en levenshouding. Ik ga nog niet zover dat ik mensen beróóf van hun briefjes, maar als ik ze op de grond aantref zonder rechtmatige eigenaar in de buurt ben… Lees verder »Top-2

Hoogwater, hoogstwater

Een beetje bipolair mag ik mijzelf wel noemen door het aanhoudende hoogwater. Enerzijds is er het sensatiebeluste, verwonderde kind in mij dat zich vergaapt aan de onafzienbare, stuwende watermassa’s die de dijken het liefst op zouden peuzelen teneinde verderop wat onschuldige dorpjes op te schrokken. ‘Kijk, er liggen al zandzakken klaar bij de dijk!’ roept dat kind opgetogen. En daarnaast is er een ietwat zorgelijk personage van mijn eigen leeftijd,… Lees verder »Hoogwater, hoogstwater

Vergeten groente

Er is iets met de sfeer zo pal voor kerst dat maakt dat je jezelf niet bent. Of liever gezegd, ‘niet je beste zelf’. Er is een excuus natuurlijk. We worden al sinds Sint aftaaide gebaad in weeë sentimentaliteit, kleffe commercials en mierzoete films… Van de weeromstuit stel je het doen van de Kerstboodschappen onverantwoord lang uit (het zogenaamde ‘prokerstineren’: tegen beter weten in hopen dat 25 december alsnog wordt… Lees verder »Vergeten groente

Kerstdis-cussie

Het aftellen is begonnen en met zo’n 48 uur te gaan tot het traditionele kerstdiner duldt een aantal ethische en praktische vragen geen uitstel meer. Ik noem hier slechts ‘zetten we meeuw op het menu?’ of ‘draag ik een kogelwerend vest onder mijn gilet of galajurk?’ Bij onderstaande adviezen gaan wij uit van een normaal, modaal, gepolariseerd Nederlands familiegezelschap, bestaande uit 1) een pipse, aangeslagen, linksige tot woke minderheid, 2)… Lees verder »Kerstdis-cussie

Sofacratie

We beleefden de kortste dag van het jaar vandaag, maar moest de hele ZONNEWENDE nou per se aan het blote oog worden onttrokken door een dicht regengordijn? Welke meteo-sadist verzint die dingen, vroeg ik mij af. Een frisse neus wilde ik vanochtend; woelwind in mijn warhaar, zuurstof in beide longen en – hé, regering! – wat is er trouwens tegen om een overkapping aan te brengen boven dit natte pleurisland,… Lees verder »Sofacratie

Goed en Kwaad

Geschreven voor Straatjournaal, Kerst ’23 Het Absolute Kwaad, dat vinden we allemaal machtig interessant. Grote geesten als Hannah Arendt hebben er studie van gemaakt, lezers van sensatiekranten verlustigen zich aan de sadistische gruweldaden van psychopaat X of ontsnapte tbs’er Y; in de media wordt gretig gespeculeerd over de innerlijke roerselen van Poetin of de terroristen van het seizoen. Daarbij vergeleken komt het Goede er bekaaid af. In mijn lokale bibliotheek… Lees verder »Goed en Kwaad

Bezette stad

‘s Avonds alleen door een lege, donkere stad lopen vind ik een van de prettigste dingen die er zijn. Gisteravond rond zevenen had ik Deventer zomaar een paar minuten voor mijzelf, maar eigenlijk liep ik toen door drie steden tegelijk. Ik duizelde na van ruim vier uur ‘De bezette stad’, een film waarvoor je een hele batterij extra zintuigen nodig hebt, om van de randapparatuur voor de emoties nog maar… Lees verder »Bezette stad

Op de Matrix

Vijf jaar geleden begaf ik me nog vier keer ‘s weeks onder jongeren. Daar werd ik voor betaald, maar los daarvan, ik vond het zeker geen straf. Je had allerlei variëteiten en met de meeste kon ik het best goed vinden. Na mijn pensioen zie ik jongeren amper nog in het wild; ze komen tot mij via de krant – meestal probleemgerelateerd: omdat ze helemaal niks meer kunnen (lezen, rekenen,… Lees verder »Op de Matrix

Sneeuweten

Noem je dát sneeuw? Anton Pieck zou er zijn bed niet voor zijn uitgekomen en een beetje arreslee zou direct vastlopen. Ik bracht de huisdichteres naar de trein en het wit bestoven perron maakte weinig indruk op ons. Ga maar na, de NS had zelfs niet de moeite genomen om vertragingen in te zetten. Toen werd ik er op een grappige manier aan herinnerd dat je jezelf te snel als… Lees verder »Sneeuweten

Goudhaantje

We hadden een uurtje prettig gewandeld op landgoed De Gelder en waren bijna weer bij de uitgang. ‘Nou moet er alleen nog iets bijzonders gebeuren,’ zei ik tegen de huisdichteres.  Gewoon een hemels visioen of een bronstige Sallandse wintereland of een ontsnapte gifslang. Minder sensationeel mocht ook, het ging om het idee. Het schemerde al. We liepen tien meter door zonder dat mijn wens werd vervuld. ‘Hé, hoor je dat?’… Lees verder »Goudhaantje