Nooit eerder was er zoveel sax in mijn leven als de laatste twee maanden. In april waren we een paar dagen terug in Haarlem en Amsterdam. Die zaterdag namen we op Muiderpoort de trein naar CS en kwamen (onvermijdelijk, met een trein is het lastig improviseren) langs het Muziekgebouw aan het IJ. ‘Kijk voor de aardigheid eens of er wat is?’ vroeg ik aan de huisdichteres. Er was wat. Over… Lees verder »Sax sells

Ik ben nu op blz. 209 en hoop De Beesten voor woensdag uit te lezen. Dan is schrijver Gijs Wilbrink de hoofdgast op het door de bibliotheek georganiseerde Literair Festival Wijhe in het Langhuus. Trouw prijst de thriller vanwege het ‘verstild literair proza naast de knoestigheid, de smerigheid en de harde actiescènes.’ Daar kan ik me goed in vinden. Het toneel van dit alles is de slecht verlichte Achterhoek, waar… Lees verder »Wijhe Literair

Begin 1: Vorige week nog lekker één keer even een nostalgische acceptgirokaart ingevuld en verstuurd. Begin 2: Het was de banken ontgaan dat 2,6 miljoen Nederlanders niet overweg kunnen met hun apps en andere digi-diensten. Je zou deze mensen ‘bankwezen’ kunnen noemen. Begin 3: Je hebt banken in de stad, bankjes in dorpen en dorpen zonder bankje. Begin 4: De voorlaatste bank die ik aandeed, was in Haarlem, ING aan… Lees verder »De kleinste ING

In de tijd dat ‘prikspijt’ werd voorgedragen voor woord van het jaar, wandelde ik naar Heerde voor mijn eerste ‘boosterprik’. De eerste van één, weet ik nu. Wat een tijd! Voor velen was ‘booster’ destijds een overtreffende trap: boos-booster-boost. Ik vertrouwde mijn eigen rekensommetje eerst niet, maar december 2021 is echt pas anderhalf jaar geleden. Zó knap dat miljoenen boos-booster-boost-mensen zo snel andere uitlaatkanalen hebben gevonden voor hun boosheid, dacht… Lees verder »Kroelende koeien

Twee geluiden die ik niet eerder hoorde hier. Ik zat te schommelen in de dommelstoel of te dommelen in de schommelstoel, daar wil ik vanaf wezen, maar hoe dan ook, ik hield me bezig met een onschuldige, geluidloze vorm van inactiviteit. Ollie de kikker zat te loungen op zijn zelfgebouwde mos-sofa bij de tuinvijver en te hopen dat insecten zich aan kwamen bieden in de buurt van zijn bek. En… Lees verder »Geen hoogvlieger

Ik nattevinger door de ochtendkranten (de X-NRC, en de Stentor, die per abuis is bezorgd). Mijn leesbrillen spelen – humor! -verstoppertje, dus ik kom niet verder dan een beetje koppensnellen. De kleine lettertjes bewaar ik voor later, als ik ze nodig heb. Heb ik ze eigenlijk wel nodig? Want het is best gênant hoe vaak ik een mening klaar blijk te hebben voordat ik van de hoed én de rand… Lees verder »Vooroordelen, naoordelen

Het begon weer eens in AH. We waren bijna bij de kassa toen de huisdichteres besloot dat ze nog even terug de winkel in moest voor verse kurkuma of behaarde geitenkaas. Ik drentelde ondertussen verloren rond bij het HG-collectie. Voor alle duidelijkheid, ik houd meer van aangename aroma’s dan van putlucht. Goor vind ik vies, wat bevlekt is dient gekuist en als ik moet kiezen tussen hygiënisch en ziekteverwekkend heeft… Lees verder »HG voor alles

De mens… wat moet je ermee? Want het blijft een raar wezen (voor het gemak neem ik aan dat jullie zelf ook een paar mensen kennen, dat scheelt een hoop uitleg). De ene dag heb ik er geen goed woord voor over en de volgende kan ik er prima mee leven. Zo las ik gisteren in de XNRC (mijn ex-krant, die nog tot eind mei wordt bezorgd) een artikel waar… Lees verder »Hip snoep

Alsof de strijd om het bestaan nog niet meedogenloos genoeg is in de vrije natuur, moet er nu ook nog gevochten worden om de titel Nationale Bloem. Er was een longlist/langlijst van 40 bloemen, die te lang/long is om hier bloedig met vier vingers uit te typen (voor het goede begrip, ik heb tien vingers, maar typ met vier – die andere zes hangen maar zo’n beetje onduidelijk rond boven… Lees verder »Onderwatermadeliefje