Gisteren Microsoft Teams geïnstalleerd – wacht, ik geef jullie even om het jaartal boven dit stukje te controleren. Inderdaad, 2021 en geen 2020. Ik had weliswaar weet van Teams en Zoom, maar had er nog geen ervaring mee – ik bedoel, om me er nou vrijwillig aan te onderwerpen uit solidariteit met 97% van de werkenden… Maar onlangs kregen wij als verse ingezetenen een uitnodiging van de gemeente Olst-Wijhe om… Lees verder »Microsoft Tames
Of ik iets mis, vragen ze graag, iets te gretig, de mensen uit de stad. Ik heb inmiddels mijn vaste antwoord. “Ben je niet bang dat ik in snikken uitbarst als je zulke indringende vragen stelt?” Zelf ben ik bang voor geheel andere dingen. Zoals de vreemde neigingen die ik hier ontwikkel. Is fluviofiel een woord? Nee, zie ik. Wel pluviofiel: iemand met een voorliefde voor regen in zijn vele… Lees verder »Gemist
Iedereen (met een enkele uitzondering) is ooit jong en wild geweest, al kan je je het soms moeilijk voorstellen. En zo is het ook met sla. Sla in de groenteschappen is een kasplantje dat ik amper met de vrije natuur associeer. Ja, ik weet van eikenbladsla, rucola en ijsbergsla, maar mijn archetypische sla is een soort excuusgroen – slap, conformistisch en futloos. Het is een kwestie van tijd eer glastuinders… Lees verder »Slabakken?
Ineens is de rek eruit. Dan trekt zo’n woord het niet langer en gaat er iets verloren. Een lettergreep, het bijbehorende beeld, mijn vermogen het nog langer serieus te nemen. De meeste woorden kunnen best veel hebben, maar er is een grens aan overgebruik (erosie, inflatie of andere vormen van ‘heavy duty’). Dan wekt het niets anders meer op dan ergernis. Ter zake: mag er een nieuwe terrasbelasting komen? Met… Lees verder »Trasplakkers
Straatjournaal april ’21 Wat zegt het dat ‘energie’ zo veelvuldig opduikt in reclames? Dat we als volk de totale uitputting nabij zijn? En steevast wordt het menselijk lichaam voorgesteld als een vooroorlogs Fiatje met een lege tank dat rochelend is gestrand in de berm. De bestuurder moet met een jerrycan naar een boerderij, waarna het vehikel opgewekt verder tuft. Alleen krijgen wij onze ‘benzine’ toegediend in de vorm van isotone… Lees verder »Energiedozen
Ik heb het niet uit de krant, maar Nuel Gieles schijnt / lijkt / blijkt niet meer voor het Haarlems Dagblad te schrijven. Hier verzaak ik willens en wetens mijn journalistieke plicht (hoor en wederhoor, fact-checking, de koele duik in 40 jaar HD-archieven, de CAO voor dagbladjournalistiek uitpluizen) en laat het bij deze droeve constatering: Nuel Gieles schijnt / lijkt / blijkt niet meer voor het Haarlems Dagblad te schrijven.… Lees verder »Exit Nuel?
Heus, na zes weken weet ik waar ik over praat, het bestaat hier ook allemaal: gescheurde nagelriempjes, kalknagels, kalkgebrek, falende krantenjongens en -meisjes, tochtstrip die niet plakt, een schoorsteen die zuigt / niet trekt, chronische Windows-updates, meer tegenwind dan je lief is, leedvermaak en jaloezie, hondenpoep op de stoep, sleur, verlepte groene kool, brekend vaatwerk, gesloten terrassen, metaalmoeheid, kapotte ritssluitingen, volle containers, stilstaande klokken en een dag die het principieel… Lees verder »Woesjjj!!!
Heeft de wetenschap al een hersengebiedje ontdekt dat gretig clichés en karikaturen opslaat en streng bewaakt? Om niet te zeggen koestert? Of is het hele brein zo’n gebied? NRC was gisteren terug in Heerde, een van de zwaarst door corona getroffen plekken, met 88 doden op 18.000 inwoners. Eind december belichtte de krant de innerlijke tegenstellingen en spanningen in het streng christelijke dorp op de Veluwe (zie hier); zaterdag tekende… Lees verder »Dominee in spijkerbroek
Waar waren we ook weer gebleven? Nationaal geklungel en geklier versus Oranjegevoel. En hoe licht oranje diep oranje wordt als (zoals bij Boskalis) het buitenland toekijkt. Als ‘wij’ in verre oorden oceaanreuzen vlottrekken en zandbanken opslurpen. Of woestijn in wetlands veranderen. En dan heb ik het over Ties, Gijs en Maddie van de Weather Makers, wier visionaire plannen in The Guardian werden belicht. Ik moet bekennen, als ik in Trouw… Lees verder »Hollandse Weermakers
Een nadeel van een ochtendkrant is dat de column die je zin hebt na het ontbijt te schrijven er soms al in staat onder een pseudoniem. Bert Wagendorp, om er maar eens een te noemen. Bert (snakkend naar het ware Oranjegevoel) vergelijkt vandaag de duvelstoejagers van Boskalis met de ruwe zeebonken van Jan de Hartog. De Verlossers van de Ever Given doen dienst als oppeppers van het nationaal bewustzijn. Waarin… Lees verder »Bridge without troubled water