Straatjournaal aug. ’22 Als je een verbodsbord of een wegversperring op nul stelt qua fluïditeit en een octopus op honderd, waar bevindt u zich dan op die schaal? Bent u lenig van lichaam en geest of juist gefossiliseerd in uw opvattingen en gewoontes? Zelf werd ik aangezet tot zelfonderzoek toen ik twintig minuten moest verpozen op Station Amsterdam Zuid. Ik had een gevulde koek bij me en verheugde me erop… Lees verder »Woke-up call
Nonchalance, gemakzucht en een hap-snap-aanpak van de moeilijkheden die het leven voor mij bedenkt, hebben mij gemaakt tot de man die ik nu ben. Laten we het daar verder niet over hebben. Maar zo’n flodderige levenshouding uit zich ook in mijn benadering van tuinonderhoud. Daarin meende ik gelukkig de tijdgeest mee te hebben. Zie ook de twee tuinboeken die ik bezit: Avontuurlijk tuinieren en Duurzaam handboek voor de luie tuinier.… Lees verder »Wiedewiedewied
Ik ken een getergde man die stiekem het liefst zou hebben dat die hele vervloekte Canal Parade wegens watergebrek in het IJ en droogvallende grachten wordt afgelast en nee, ik ben het niet zelf. Het is een witte homoman en hij is sinds 2014 directeur van Stichting Pride Amsterdam. Lucien Spee (54) doet zijn zegje in NRC van vandaag en jee… het is tobben met de organisatie. Om te beginnen,… Lees verder »Onzichtbare groepen
Vroeger gnoof gnuifde ik meer dan nu, gloof geloof ik. Zo ook destijds toen wereldkundig werd gemaakt dat kroonprins Willem Alexander zich na zijn studie onledig ging houden met ‘water management’. Als jonge oneerbiedige gnuiverd leek mij dat een soort pretpakket – dagbesteding voor royals die lijden aan koudwatervrees om zich te storten op serieuze maatschappelijke taken. Enfin, inmiddels verbaas ik mij alleen maar over de onontwarbare complexiteit van… ja,… Lees verder »Gnuif, gnuif
Liever heb ik het natuurlijk niet over mijn eigen (dis)functioneren – ditmaal was ik geen hele rugzak verloren maar een e-reader – maar over dat van de overheid. Die zou er immers ook voor de verliezers in de samenleving moeten zijn. Ik was de e-reader waarschijnlijk kwijtgeraakt in Deventer op 13 juli; navraag bij de bioscoop en een kledingzaak leverde niets op. Bij de gemeente was er een gemeld als… Lees verder »Lubberland, rafelland
Ik heb de IJssel hier eerder mijn liefde verklaard (zie Fluviofiel), maar bevaren had ik haar tot gisteren nooit. Tot kapitein Cees deze week aanmeerde in de Passantenhaven, met vrouw/matroos Liesbeth en twee honden, waarvan een zonder zeebenen en met watervrees. En zo werd het plan geboren met hen stroomafwaarts mee te varen tot IJsselmuiden. Terwijl op het vasteland de rechtsstaat schudde op zijn grondvesten, anarchie heerste op de… Lees verder »Stroomafwaarts
Met vlaggen is het natuurlijk maar net wie er toevallig achter loopt of ermee wappert. Of wat ermee gevierd wordt. In Neêrlands geval is het textiel rood-wit-blauw. Als ik ermee was opgevoed, had ik waarschijnlijk bij bruin-geel-oranje of elke andere willekleurige vlag ook weleens wat weg moeten slikken eens in de zoveel jaar, bij een gouden plak of herdenking. Dit weekend reisden wij met het OV naar Koudum (Friesland). Vanaf… Lees verder »Blauw-wit-rood
Goede doelen vind ik op zich niet slecht, maar de bijbehorende collectanten staan me steeds vaker tegen. Gisteren tegen etenstijd – ik had net een lek in het vijverfolie ontdekt, maar besloot ondanks deze minicrisis toch naar de voordeur te lopen – was het een blonde, zorgvuldig gestylede jongeman die zich belangeloos… Oh nee, het was zijn studentenbaantje. En zoals ik al vreesde, hij had geen collectebus. Hij begint mij… Lees verder »Collectantenjeuk
Geschreven voor Straatjournaal (juli ’22) Er zijn van die dingen waar je zelden bij stilstaat, juist omdat ze onlosmakelijk deel uitmaken van je persoonlijkheid. Zo neem ik aan dat jullie weleens uitbundig lachen. (Roep nu eerst even op hoe je dat doet.) Want net als met lopen, praten, je neus snuiten of je handen wassen heb je daarin je eigen stijl. Ontwikkeld, veronderstel ik, zonder dat iemand je daar ooit… Lees verder »HIHIhaHAhahi
Vaste grapjes, ik hou er graag een paar in gereedheid om te presenteren als het zo uitkomt (bij vorige generaties vervulde de zilveren sigarettenkoker een vergelijkbare sociale functie). Als wij vrienden hebben afgehaald van de trein, houd ik onderweg naar huis altijd even stil bij het gebouw van Inter Psy en wijs quasi-serieus op de ramen. ‘In Wijhe hebben we een streng toelatingsbeleid. Voor de zekerheid onderwerpen we… Lees verder »Niets is simpel behalve