Lieve lezers van Dagklad, De meesten van jullie weten het al, of vermoedden het. De voltallige eenmansredactie van dit weblog is inmiddels aan zijn ziekte overleden. In Uitgeklad schrijft Marius over zijn diagnose en nam hij min of meer afscheid van zijn lezers. Velen hoopten dat er toch nog nieuwe stukjes zouden komen, maar Marius stopte vanaf dat moment zijn schaarse energie in het leven en de mensen die hij… Read More »Ter nagedachtenis

Vanochtend verbeeldde ik me ik dat genezen was: alle uitzaaiingen als bij toverslag terug in hun hok; ik bezat twee noeste longen die geen twijfel kenden en me zelfs in de grafietwolken van Harsco zonder haperen van zuurstof zouden voorzien. De dagen daarvoor was het een ander verhaal. Die longen zwoegden en zwoegden dag en nacht voor me maar het effect bleef uit. Zolang ik niks deed ging het net,… Read More »Ambulance touristique

Dagklad is al een tijdje niet verschenen. Moeten jullie je zorgen maken, trouwe lezers? Ja. Mijn diepste instinct is om rottigheid te overgieten met een humorsausje, maar soms kun je het niet mooier maken dan het is. Die bus 7 uit het stukje hiervoor rijdt naar het Isala Ziekenhuis. En ik schreef eerder over mijn honderd-dagen-hoest, die met wat geluk kinkhoest zou blijken te zijn. No such luck… Rond Pinksteren… Read More »Uitgeklad

In Zwolle liepen we het treinstation uit, op weg naar bus 7; in een van de stilstaande bussen langs het perron zag ik een druk gebarend silhouet. Het bleek een knul van een jaar of vijftien, krullend haar onder een beige capuchon en die dan weer onder een koptelefoon. Vale gelaatskleur, eerder een ongeneeslijke gamer dan een niet te houden dauwtrapper. Het duurde even, toen snapte ik dat hij me… Read More »Macht

‘Een nieuwe lente en een nieuw geluid’? Menig Slimste Mens kan deze regel vermoedelijk thuisbrengen, maar ik vermoed dat slechts een enkeling de daarop volgende regels van Gorters ‘Mei’ vlotjes zou kunnen oplepelen. Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit, Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht In een oud stadje, langs de watergracht – En daarna volgen nog zo’n dikke vierduizend regels, die gisteren in Zutphen integraal… Read More »Tjuiken en lieren

Het is geen geheim: mijn wereldbeeld hangt van blinde vlekken aan elkaar – een lappendeken van onwetendheid. Toch blijkt het telkens weer erger dan ik al vreesde. Ik heb het hier niet over esoterische kennis of hogere astronomie, ik heb het over het ‘vochtige doekje’. Hoe banaal wil je het hebben? Met één vochtig doekje kun je geen rioolpomp onklaar maken, maar onder de grond zoeken door de wc gespoelde… Read More »Natte schapen

In Gulliver’s Travels heb je de Big-Endians en de Little-Endians: een tweedeling die de samenleving splijt over de principiële vraag hoe de bewoners van Liliput hun gekookte eitje moeten aanvallen. Moet eerst de brede kant van de schaal kapot (zoals de traditie wilde) of (zoals een keizerlijk decreet later verordonneerde) eerst de smalle kant? De gemoederen lopen hoog op. Dat zie ik zelfs in ons eigen stukgepolariseerde Nederland niet gebeuren… Read More »Doppenstrijd

  Is dit Wijhe op z’n Wijhest / Wieje op zijn Wiejest? In ieder geval kom je op Koningsdag in dit dorp in aanraking met (non-alcoholische) bubbeltjes en bubbels waar je doorgaans amper bij stilstaat. Met in iedere bubbel stille krachten, van wie de meesten nooit een koninklijke onderscheiding zullen krijgen (dit jaar was Henk Spanjers, vrijwilliger van Tennisclub ATC de enige uit dit dorp van 6000 inwoners), hoe vaak… Read More »Zonder lintje

Ik ken meer krantendelers, maar dit is mijn favoriet: Elke namiddag verschijnt vanuit een zijstraat een welgedane, blozende man in een lamswollen trui met De Stentor in zijn hand. Hij kuiert naar de voortuin van onze buren, waar De Telegraaf van die ochtend klaarligt. Voldaan wandelt hij weer terug, voor elke stap de tijd nemend, ongeacht de inferno’s, apocalypsen en vechtscheidingen op de voorpagina. Jammer dat Carin Smolders het niet… Read More »Negentien