RaDa

Grote opwinding op de redactie van dit bavocentristisch weblog toen ik de wetenschapsbijlage van NRC opsloeg en daar een artikel zag over de vleermuizen in onze bloedeigen Grote Kerk. 

Diezelfde vleermuizen die je bij de eerste klanken van een concert van hun domicilie bij het Müller-orgel vandaan ziet vluchten, ruw gestoord in hun gesoes. Pipistrellus pipistrellus heet de soort, oftewel de gewone dwergvleermuis en helaas is de aanleiding voor het artikel droevig. Jaarlijks worden er door de kosters tientallen exemplaren dood gevonden (dit jaar al 160); die beestjes zijn uitgemergeld en het vermoeden bestaat dat ze er niet in slaagden een exit-strategie te ontwikkelen. Door restauratie en isolatie worden steeds meer kieren en gaten in het gebouw gedicht; uit camerabeelden is gebleken dat een deel van de populatie (jonge, onervaren diertjes) ‘s nachts verloren rondfladdert en niet naar buiten gaat om zich te voeden.

Een vrijwilliger, Bas van Vlijmen, vertelt hoe hij verzwakte vleermuizen een prakje toedient van kattenvoer en Olvarit babyvoeding (appel-banaan). Heerlijk, toch? (Zulke mensen, niet dat prakje!)

Er wordt nu bezien hoe de Bavo-vleermuizen te helpen. Soms maken ze al dankbaar gebruik van een kapot ruitje, maar dat is geen structurele oplossing. Er blijkt zoiets te bestaan als een vleermuissluis (die vogels tegenhoudt en pipistrelli doorlaat). Een alternatief is de ‘batlure’, een geluidstrilling die de vleermuizen naar een geschikter winterverblijf kan lokken – bijvoorbeeld een zijbeuk van de Bavo, waar dan vleermuiskasten geplaatst zouden kunnen worden.

Dus er wordt aan gewerkt en dat is het goede nieuws. Hier thuis had een groot insect kans gezien binnen te dringen ondanks horren en andere horden. Het nam (echt waar!) plaats op de Great Tales of Hor-ror van H.P. Lovecraft en bleef daar stuurs zitten kijken. tot het door mij vakkundig werd geplet met een krant. Nee, niet. De huisdichteres smiespelde wat en overreedde het beest om in een plastic bekertje te kruipen. Terug naar de natuur!

Bij een wandeling bij het Amsterdamse Bos zagen we gisteren een mooie vlinder. En als je door je oogharen kijkt, kan hij ook voor een Bengaalse tijger doorgaan.

Leave This Blank:Leave This Blank Too:Do Not Change This:

Your email:

 

 

De arme Jacob van der Meulen kan het ook niet helpen: de veiligheidsregio Kennemerland kreeg de status ‘ zorgelijk’ toebedeeld, cafés moeten om middernacht sluiten en dan trek je als HD-journalist met je quotecollectebusje langs betrokkenen, wetend dat ze er overwegend gulpknopen, campingmuntjes en ongeldig Moldavisch kleingeld in zullen doen.

In casu citaten van een verongelijkte horeca-bobo (die niet snapt waarom juist zij weer moeten ‘bloeden’) en Dante de Jong van het dispuut Carpe Noctem (Pluk de nacht), die de introductieweek van InHolland organiseerde.

Deze Dante (de geboorteaangifte deden zijn ouders pas na veertien dagen dubben. Wordt het Boccaccio, Horatius, Voltaire, Goethe, Gogol of Sophokles de Jong?) is er snel klaar mee. “Jongeren vieren toch hun feestje.” Zelf gaat De Jong liefst ‘elke dag even een biertje drinken’ (N.B. Zijn naamgenoot, auteur van de Divina Commedia plaatste slempers en veelvraten in de derde cirkel van de hel, waar zij eeuwig zullen kronkelen en kermen in ijzige modder).

Als de kroegen dicht zijn, zal het feestvieren elders gebeuren, weet Dante (de Jong) nu al. Dat kan hij billijken, want een goede band met studiegenoten ‘voorkomt veel studie-uitval, hebben studies uitgewezen.’ [Kritische RaDa-kanttekening: dagelijks kroegbezoek bevordert studie-uitval eveneens.]

Vindt de RaDa-reda dat die studenten allemaal op moeten houden met mekkeren en mieren over hun god-gegeven recht op nachtbraken, katers en coma’s, levercirrose én corona? Janeejaneejaneejaneejaneejaaneejanennjaa… Ach… Ieder heeft zijn eigen verhaal. De enige jongere die ik deze week sprak was mijn nichtje, dat filosofie studeert en een jack draagt met ‘Nietzsche Fanclub’. Ze werkt ook nog in een verzorgingstehuis. Goed hoofd, sociaal sterk, leuke meid. Ze leeft er allesbehalve op los, naar eigen zeggen. Houdt de bubbel klein. En verder? De studie? Ze had voor de eerstkomende maand drie ‘echte’ colleges staan, vertelde ze een beetje beteuterd.

Drie?!? Bij filosofie? Nou ben ik de mensen zat die erop wijzen dat het scheef is dat je wél dit maar niet dat mag en hier wél en daar niet… Maar los van alles, toen ik dat hoorde had ik echt met haar te doen. Wat een treurnis.

 

Leave This Blank:Leave This Blank Too:Do Not Change This:

Your email:

 

Een nieuwe campagne moet potentiële reizigers duidelijk maken dat ze ‘van harte welkom’ zijn in het openbaar vervoer. De drie maanden durende campagne kost miljoenen; de bijbehorende slogan telt vier hoofdletters en vijf kleine: Het OV is OK.

Tijdens de lockdown was het OV KO, maar het wil weer opkrabbelen (en in december terug zijn op 80% van het pre-corona passagiersaantal – nu is het 50%).

De RaDa-reda reisde gisteren met het OV van Haarlem naar Amsterdam RAI en terug. Het soort ‘niet-noodzakelijke’ reis waartoe de campagne ons wil ‘inspireren’, buiten de spits. Over het OK-gehalte houd ik voorlopig zo mijn twijfels. De heenreis was rustig: geen hinder van hoestende medepassagiers. Conducteurs of BOA’s lieten zich niet zien.

‘s Middags was het een ander verhaal. In Metro 50 maakte een ???? (malloot/zwakbegaafde/lachgast of een combinatie) zich los uit een kluitje scholieren en voerde een dansact op. Gejoel, luide aanmoedigingen, imitaties en uit de naburige coupé kwamen leeftijdgenoten aansnellen om niets van het spektakel te missen. Hier had ik graag een OV-m/v met een pet streng de orde zien herstellen. Geüniformeerden ontbraken eveneens in de NS-trein uit Sloterdijk, waar aan de andere kant van het gangpad een meisje zich door een monsterzak chips heen vrat alsof haar winterslaap aanstonds begon. Haar mondkapje slikte ze in haar gulzigheid bijna in.

In Duitsland en andere buitenlanden is het gebruikelijk dat de conducteur zich tussen elke twee stations even vertoont. Zijn er nog nieuwe passagiers, ligt de bagage in de rekken, zijn er vragen over het traject? Daar gaat voor passagiers zowel een geruststelling als een waarschuwing van uit; in Nederland is men (op allerlei treinen/terreinen) voortdurend bezig met opschalen en afschalen. En als het ergens uit de klauw loopt, wordt een vliegende brigade opgetuigd die het publiek met overdreven machtsvertoon mores moet leren en achteraf pocht over het aantal boetes. Alsof je een kat eerst maandenlang op het spek bindt en dan ineens een leeuwentemmer huurt. Ik vind dat niet OK, OV.

 

Leave This Blank:Leave This Blank Too:Do Not Change This:

Your email:

 

Een Eindhovense primeur: Gourmetal, waarbij honderd metalfans op een parkeerplaats gourmetten onder het genot van tyfusherrie. Hun eigen geliefde tyfusherrie, dus er werd niet geklaagd door de aanwezigen (behalve dan dat de vlammetjes steeds uitwaaiden – niet door de langsrazende decibellen maar gewoon door de wind).

NEDERLAND SWITCHT NAAR HYBRIDE, roepen de Toyota-advertenties vandaag in de krant. Wat auto’s betreft weet ik het niet, maar qua vermaak zou het kunnen. Wie weet welke andere creatieve kruisingen en mengvormen de uitgaanskalender nog gaan sieren binnenkort? Laat de RaDa-reda alvast even meedenken…

• Vegambling: een veganistische maaltijd, met tussen de gangen door gokken à la Las Vegas
• Tapastoor: geniet van tapas terwijl mijnheer pastoor tussendoor preekt of een psalm aanheft
• LimboLimbo: Limburgse streekgerechten gecombineerd met een limbodanswedstrijd
• Vis à visagiste: een slibtongetje eten met een cosmetica-kenner die persoonlijke opmaaktips geeft.
• Fonduurzaamheid: veilig kliederen met energieneutraal gesmolten kaas
• Bitterballet
• Pizzaklopen
• Barbarbarbarbarzovoort: barbaarse barbecue met echte barista’s en barkeepers waar Barbara Streisand haar beste rabarbersongs ten beste geeft en barbiers de barste baarden ter plekke bijwerken.

Zuiver en puur was de Kleverpark-wandeling die de huisdichteres en ik voor de Kennemer Boekhandel verzorgden op Bookstore Day. Twee keer een uur, met een groep van 10-12 deelnemers. Erg leuk om te doen. Reprise niet uitgesloten (volg de aankondigingen op het RaDa). Zie ook het HD van vandaag.

Leave This Blank:Leave This Blank Too:Do Not Change This:

Your email:

 

Au, Athenaeum Boekhandel zit in de versukkeling en ontslaat bij een reorganisatie bijna een kwart van het personeel. De Haarlemse vestiging (een van de voorheen zes, nu vijf) draait verhoudingsgewijs goed, maar niettemin vallen ook daar klappen.

Ik moet bekennen dat ik sinds maart / corona vrijwel uitsluitend bij de Kennemer Boekhandel insla (zelfs nu de rituele handschoentjes er niet meer staan); eigen wijk eerst. Wat niet wegneemt dat het me aan het hart gaat als ik in het HD lees dat bij Athenaeum Jessica en Robert door de inkrimping hun baan verliezen.

Kan de overheid niet bijspringen, was mijn eerste reactie. Ze hebben toch TOGS en NOW en Tozo en TVL en GO-C en… (best knap dat ik die regelingen allemaal paraat heb, guitig-knipoog-icoontje zelf invoegen s.v.p.). En ik betreur achteraf dat ik tijdens de Eerste Golf mijn voorstel niet wereldkundig heb gemaakt voor de MBATVGFOL-regeling. MBATVGFOL? Wacht, het komt al terug: Massale Boekenaanschaf Ter Vervanging van het Geestdodende, Futloze Online Lesgeven.

Mijn idee was om de Nederlandse jeugd zolang de scholen en bibliotheken door de lockdown gesloten waren dikke papieren boeken te laten lezen. Verplicht. Voor alle moderne talen en vakken als geschiedenis en aardrijkskunde; in plaats van obligate studiewijzers en soezen en suffen bij ZOOM. Ter bestrijding van de ontlezing, en bij wijze van beschavingsoffensief. Boeken uitsluitend te bestellen via de betere boekhandel. Het systeem zou zowel met klassensets werken als met vrij te besteden boekenbonnen voor iedere scholier. Eenvoudig en doeltreffend. Landelijk in te voeren. Alleen die afkorting, hè, die kreeg ik maar niet uitspreekbaar – MBATVGFOL…  Het bekte niet en daar liep het uiteindelijk op stuk.

 

 

 

Leave This Blank:Leave This Blank Too:Do Not Change This:

Your email:

 

Ik doe heus mijn best om enigszins bij te blijven, maar soms tuimel ik in de peilloze afgronden van mijn eigen onwetendheid. Als niet-vader en niet-oppasopa blijk ik allerlei onwikkelingen op het terrein van modern ouderschap (papa’en en mama’en, zeg maar) te hebben gemist. Prénatal is voor mij terra incognita, in mijn beleving even ver weg en griezelig als Spitsbergen. Vocabulaire als onesie, rompertje, Maxi-cosi en babyshower moet ik onwillekeurig altijd even vertalen, net als Errungenschaft, caoutchouc of pangolin.

Onlangs las ik over een bosbrand in Californië die zou zijn veroorzaakt door een ‘gender reveal party’. Wuhhh? Ik stelde me er iets gewaagds bij voor; een enorm nachtelijk kampvuur bij Sacramento met een kring opgewonden dansende volwassenen die daar tussen de ceders en cipressen bij het licht van de vlammen beurtelings hun geslacht ontblootten, waarna de hele groep juichte en jubelde. Hoera, een cisman! Hoera, een transvrouw! Met alle varianten van dien. Maar het bleek een ritueel rond aanstaande ouders, een fenomeen dat ook in Nederland zijn intrede heeft gedaan. Geniepig, achter mijn rug om.

De commercie heeft er wél weet van. Het gebeuren speelt zich meestal af na de pre-techo. Herstel, de pret-echo, het filmpje dat de pretechoscopiste tegen betaling maakt rond week 33 en waarop je kunt zien of de boreling to be een jongen of meisje is. De première van de opname is bij de GRP. Bij zo’n feestje draait alles om de kleuren roze (♀) en blauw (♂), waarbij de spanning tot schier ondraaglijke intensiteit wordt opgevoerd. Denk aan een taart met gender-neutraal glazuur, die bij het aansnijden van binnen rose of blauw is! Maar er zijn allerlei varianten. Zo’n GRP mag niet mislukken, dan staat de foetus al direct op achterstand. In het leven.

Of loop ik toch alweer achter, net nu ik meende bij te zijn? In de rubriek Achterklap van nu.nl lees ik dat celebrity’s Jelka van Houten en Henry van Loon hun aanstaande baby’tje gender-neutraal gaan opvoeden. Van Loon was de conciërge uit De Luizenmoeder en Van Houten had eerder een huwelijk met Koppe Koppeschaar. Jullie hadden mij er niet over gehoord als Jelka Scharenkop een drieling had gekregen met Luisje Loonmoeder, die gerecyclede, door het stel zelf van oude scripts gemaakte CO2-neutrale luiers ging dragen, zodat ze hun emissierechten konden doorverkopen aan de cast van Flikken.

Maar in deze roze-blauwe context is het toch relevant… Jelka en Henry voeden hun kind gender-neutraal op. Dat jullie het maar weten.

P.S. Maar ook met het shownieuws loop ik alweer achter: Henry van Loon is bedolven onder de haat naar aanleiding van het bericht en slaat nu terug.(Wordt niet vervolgd, RaDa-reda).

Zaterdag 12 september leiden de huisdichteres en ik een tweede prozawandeling door het Kleverpark. Aanvang 12.30 uur. De eerste zit vol. Zie verder hier.

Leave This Blank:Leave This Blank Too:Do Not Change This:

Your email:

 

Bij Middenduin zagen we onder de brug een raadselachtig onderwaterding – wierig, pluche-achtig.

 

Ik maakte een paar foto’s en gaf foto-app Irfan thuis het luie commando ‘auto-adjust colours‘. Het water werd prompt blauwer en er verscheen een oranje onderwaterspook. Met oogjes, of oogkassen?

 

Waarschijnlijk gewoon een beschonken stroper of waterrattenvanger uit de 17e eeuw die tijdens zijn clandestiene bezigheden struikelde langs een rietkraag en in de plomp terecht kwam. Aan zijn langdurige dienstverband als veenlijk kwam een einde door de recente baggerwerkzaamheden die de afwatering van het gebied moeten verbeteren. Sindsdien kan hij zijn draai niet vinden.

Of anders betreft het het laatste exemplaar van de lang uitgestorven gewaande, en sinds dit weekend echt uitgestorven, Kennemer reuzebever, die tot in de Late Middeleeuwen intensief werd bejaagd door de inheemse bevolking, daar de pels van een volwassen dier precies confectiemaat 48 had. Er hoefde na het villen alleen nog maar knopen aan te worden gezet (de ritssluiting werd pas later uitgevonden – door de mens, niet door de bever). Met één zo’n pels en een paar knopen was je helemaal het heertje/dametje (kom daar bij zo’n armoedige nerts eens om).

 

Het valt ook niet uit te sluiten dat we hier te maken hebben met een afgekeurd en afgedankt experimenteel zwempak van Maarten van der Weijden, dat beter dan de in webshops verkrijgbare wetsuits moest beschermen tegen hypothermie. Bij een proefelfstedentocht bleek het pak slechts één nadeel te hebben: de inheemse bevolking zag Maarten aan voor een Kennemer reuzebever en bestookte hem onophoudelijk met katapulten, kruisbogen en werpspiezen.

Maar ik geef (zoals altijd) mijn theorieën graag voor betere!

Leave This Blank:Leave This Blank Too:Do Not Change This:

Your email:

 

 

Voor trouwe of ontrouwe RaDa-lezers die zin hebben om mee te gaan, zaterdag verzorgen de huisdichteres en ik een rondje Kleverpark. Hieronder de officiële aankondiging. En wie weet zien we elkaar straks!

Op zaterdag 12 september, International Bookstore Day, organiseert de Kennemer Boekhandel een literaire wandeling binnen de Kleverparkbuurt, met voordrachten door Sylvia Hubers (voormalig stadsdichteres, schrijfster van de verhalenbundel Wat als we niet waren betoverd?) en Marius Jaspers, bekend van bavocentristisch weblog Raarlems Dagklad

Marius haalt zijn onderwerpen voor deze ochtend binnen een straal van 800 meter rond de Heilig Hart Kerk (Cleeff, Deo Neo, de Schotersingel). Sylvia’s ‘kort vreemd proza’ reikt tot het Hiernamaals, totalitaire staten en de krochten van de ziel. Maar ook het Oude Zuivelhuis en Bacchus komen aan bod.

De wandeling begint om 11 uur en duurt ongeveer 45 minuten. Het maximumaantal deelnemers is twaalf, zodat we ons aan de coronaregels kunnen houden. Omwille van het luistercomfort zijn er klapstoelen beschikbaar voor de deelnemers.

Bij voldoende belangstelling begint er een tweede wandeling om 12.30 uur.

Vertrekpunt: Kennemer Boekhandel

Deelname €10 per persoon.

Intekening vooraf is verplicht: info@kennemerboekhandel.nl

Leave This Blank:Leave This Blank Too:Do Not Change This:

Your email:

 

Het voelde haast oneerbiedig om een boek waaraan zo lang, zo hard en consciëntieus gewerkt is (het is ook nog eens in zijn geheel herschreven na een gewijzigde opzet) in amper twee dagen te verslinden.

Maar De oude actrice en ik is dan ook een adembenemend verhaal. Het is de neerslag van liefst 78 gesprekken die de Haarlemse journaliste (en nu ook schrijfster!) Brigit Kooijman had met ‘buurvrouw’ Elisabeth Andersen (1920-2018), met als dikke rode draad haar liefde voor de gevluchte Duitse intellectueel Werner Muensterberger, die kort na hun eerste ontmoeting in 1942 bij haar onderdook en tot na de Bevrijding bleef.

Voor uitvoerige recensies wil ik jullie verwijzen naar de kranten van de afgelopen week, zoals die van Hein Janssen in de Volkskrant en Kester Freriks in NRC. En voor een boeiend interview over de gecompliceerde wordingsgeschiedenis van het boek naar Max Sipkes in het HD (Premium). Alle sterren en aanprijzingen zijn volkomen terecht, daar heb ik weinig aan toe te voegen. Op deze plek wil ik Brigit (die ik een beetje ken) alleen een beetje zenuwachtig maken. Want al lezende rees bij mij weldra het idee van een speelfilm, of een zesdelige dramaserie. Alle ingrediënten liggen panklaar: hartstocht, beantwoord verlangen, eenzaamheid, Amsterdam in oorlogstijd (de sfeertekeningen in het boek zijn uitstekend getroffen) en de roerige vaderlandse toneelwereld, waarin een prille, kwetsbare actrice zich waar moet maken tussen de gevestigde namen. Welke Nederlandse acteur zou daarin geen rol willen (en Ko van Dijk spelen of Kitty Courbois)?

En daarnaast wil ik graag ook een toneelbewerking bestellen, met een intrigerend gegeven. De dramaturg hoeft de werkelijke gang van zaken (voor zover achterhaalbaar) niet slaafs te volgen, maar wel iets dergelijks: een journaliste en een gewezen toneeldiva ontmoeten elkaar veelvuldig. De Diva, een krachtige persoonlijkheid, laten we haar Elisabeth noemen, voelt zich gevleid door de aandacht, geniet van de meegebrachte slagroomtruffels en weidt uit over haar leven; koestert wellicht de illusie dat zij haar autobiografie aan het dicteren is. De journaliste interpreteert, gebruikt wat van haar gading is; zij heeft haar eigen agenda en haar eigen fascinaties. Hoezeer de vrouwen at cross-purposes hebben gewerkt, blijkt als de actrice het manuscript verwerpt. [Doek] Tweede bedrijf: De journaliste is overstuur. Het conflict loopt hoog op, waarbij beiden steeds meer blootgeven van hun drijfveren.  En dan kan het alle kanten op. Ben je daar, Jos Ahlers?

P.S. Niet om te psychologiseren, maar de oogopslag van de 20-jarige Elisabeth Andersen op deze foto deed mij sterk denken aan Brigit Kooijman!

Leave This Blank:Leave This Blank Too:Do Not Change This:

Your email: