In Bakcontact kwam ik met een tussenrapportage over onze inburgering, ruim een jaar na de verhuizing uit Haarlem. We maken vorderingen, was mijn voorzichtig optimistische conclusie. Toch blijven er verbeterpunten. Zo is onze oprit altijd leeg en daarin zijn we de enigen in de straat. We hebben geen auto, wat weer te verklaren is uit het feit dat we geen van beiden een rijbewijs hebben. Deze afwijking wordt ons niet… Lees verder »Doe-het-zelf-(play)-list
Een jaar na de verhuizing uit Haarlem komt onze integratie (als je het mij vraagt, Wijhenaren moet je niet lastig vallen met dit soort geneuzel) in een stroomversnelling. Daarbij spelen bakproducten een niet onbelangrijke rol. Rond de jaarwisseling waren daar die spontaan aangeboden appelbeignets en onlangs stak een aardige overbuurvrouw de straat over en liet ons delen in een van haar specialiteiten, de pannenkoek. Een hele stapel: soepel én toch… Lees verder »Bakcontact
Ik vrees oprecht dat dit onderwerp allang is weggepauliencornelist, maar (crisis!) dat rottige zinnetje irriteert me al twee dagen, met de hinderlijkheid van een ontstoken nagelriem of een afgebroken tweevlakvulling. Het kwam doordat ik een interview met Lisa Weeda wilde lezen, dat omhuld zat in een Volkskrant Magazine, dat ik later argeloos doornattevingerde, me in stijgende mate verbazend over het ondraaglijk hoge Libelle-gehalte (note to self: koop een recente Libelle… Lees verder »Oprecht
Geschreven voor Straatjournaal mei ’22 ‘Is het geen snoepie!’ Deze vertederde uitroep ging niet over peuter, puppy of hangoorkonijn maar over een oorlogsmonument: het liefste bunkertje van Nederland. Degene die het meermalen zei het afgelopen jaar was een onbenullig en frivool persoon die luistert naar dezelfde naam als ik. Het snoezige bunkertje in kwestie staat bij Station Wijhe en als wij vrienden of familie afhaalden, stonden we altijd even stil… Lees verder »Bunker in ruste
Laat de boeren maar dorsen, laat de boeren maar dorsen, laat de boeren maar dorsen… Ik ben een stedeling, prent ik mijzelf in en ik moet me niet hinderlijk mengen in hun ondoorgrondelijke bezigheden… (‘Mag ik u namens de voltallige eenpersoons hoofdredactie van het Agrada een paar vragen stellen?’) Laat staan kritische vragen… Zo zag ik in een weiland bij Liederholthuis (inwonertal 445) een bord waarop een agrariër zichzelf aanprees… Lees verder »Vragen voor de boer
Het zou zomaar kunnen dat de term ‘kleedkamergesprek’ inmiddels is gekaapt door coaches en therapeuten voor een sessie die openhartigheid en verbroedering moet bevorderen, maar ik gebruik hem hier in de andere betekenis: vunzige stoerpraat van mannen die elkaar begrijpen, terwijl andere (minder stoere of goedgebekte mannen) er bij zitten grinniken en gijpen. Het programma Vandaag Inside wordt beticht van ‘kleedkamerpraat’, met Johan Derksen als hoofdzondaar en de verpersoonlijking van… Lees verder »Kleedkamerpraat
‘Ik wens je veel personeel’, luidt een oude joodse verwensing, maar in tijden dat talloze vacatures onvervuld blijven, klinkt het ineens anders. We betraden een etablissement in Zwolle waar ze met een raambiljet hun ‘kloostertuin’ aanprezen (met echte monniken die brevier liepen tussen het lunchpubliek?!?), maar de serveerster was er snel klaar mee. De tuin was dicht, zij was de enige die dienst had vandaag. Personeelstekort. Ze zag er oververmoeid… Lees verder »Personeelstekort
De tureluur vertroeteld, de grutto krijgt lucht- en vluchtsteun van gediplomeerde ornithologen, de korenwolf heeft recht op bijvoeding en de kokerjuffer wordt aan de man geholpen. Hoe vaak lezen we niet over goedbedoelde pogingen om bedreigde soorten te redden? En des te verdrietiger is het dan, als weer eens blijkt dat het ondanks de inspanningen sukkelen blijft. Moedeloos zou je ervan kunnen worden… Als tegenwicht besteedt de Dagklad-redactie daarom vandaag… Lees verder »Broedsucces
Ik dacht dat het feministes waren die ‘manspreading’ voor het eerst aankaartten. We hebben het dan over mannen die in het openbaar vervoer onevenredig veel ruimte in beslag nemen door wijdbeens te zitten. Gisteren werd ik het slachtoffer van een superspreider. Met misplaatst optimisme namen de huisdichteres en ik na de overstap in Zwolle tegenover elkaar plaats in een vierzitje. De NS-coupé vulde zich alras en zoals te verwachten wilde… Lees verder »Manspreader of the year
Zijn er ook mensen zonder onderbuik, vroeg ik mij af nadat ik mijn stukje over de glastuinbouw had geplaatst. Overdrachtelijk dan. Want wie van ons bezondigt zich nou nooit aan klakkeloze napraterij en ongefundeerde, krasse stellingnames? Het antwoord is Louise Fresco. Ooit, bij een tuinfeest van Prometheus, heb ik 40 seconden met deze geleerde vrouw gepraat en ik weet niet meer of ik brutaal genoeg was om tegen haar te… Lees verder »Louise en Tante Pluk