koetkekoet

Koetkekoet

Een aantal jaren achtereen broedden vlak bij mijn huis, bij het bruggetje over de Schotersingel, twee meerkoetjes die er een gewoonte van maakten hun nest te tooien met narcissen uit de perken van het park. Ik weet niet met welk doel ze die gele kleuraccenten aanbrachten op hun burcht van takjes en stengels, maar esthetisch vond ik het in ieder geval buitengewoon verantwoord. Ook interpreteerde ik die bloemen onbewust als een symbool van zorg en toewijding – vergelijk ze met de motiefjes die een aanstaande moeder op de kussensloop van het wiegje borduurt.

Agressief kunnen koetjes ook zijn, en niet zo’n beetje. Iets verderop is een vijver die allerlei soorten vogels aantrekt en in het midden daarvan ligt een eilandje waar onder meer een koetenpaar bivakkeert. Toen ik laatst langskwam was één zo’n koetje (m/v) druk bezig zijn territorium te verdedigen. Nou ja…verdedigen? Eerst joeg het drie onschuldig ronddobberende meeuwen de wallenkant op en dat waren zeker geen doetjes! Toen het water in de wijde omgeving vogelvrij was moest ook nog hoognodig het gazon schoongeveegd: duiven werden achter hun vodden gezeten, de meeuwen moesten koetkekoet nogmaals verkassen en zelfs de ganzen weken bedremmeld achteruit bij zoveel zinloos geweld. Pas na een aantal woedende charges bedaarde de patser.

Toen hij het water weer indook, kwam daar plechtstatig een zwaan aanglijden. Ik voelde enig leedvermaak, er van uitgaande dat het koetje zijn plek zou kennen. Eerst leek het daar ook op. Hij lag stationair in het water, als een kano die voorrang geeft aan een passerende olietanker, en frutselde schijnheilig wat aan een veertje. Toen de zwaan bijna voorbij was, hield hij het echt niet langer en pikte hem gemeen in zijn achtersteven. De zwaan keerde, blies dreigend, maar achtte het blijkbaar beneden zijn waardigheid er een prestigekwestie van te maken, zodat die kleine dwingeland alsnog triomfantelijk nestwaarts zwom..

Vandaag zag ik in de Nieuwe Gracht een moderne variant op die vrolijke narcissen van weleer. Dat vogels alle mogelijke constructiematerialen gebruiken wist ik op zich al, maar dit was nieuw: het hele nest hadden ze driemaal omwikkeld met een sliert rood-wit plastic afzettape, van dat tape dat agenten gebruiken om geweldsslachtoffers te vrijwaren van bemoeizucht en nieuwsgierigheid. Even zag ik het als een teken des tijds, een bewijs van de zedenverruwing en het groeiend egoïsme. De flowerpower had zijn tijd definitief gehad. Vanaf nu geen bloemen maar afzettape: eigen ei eerst.

Hoe antropocentrisch kan een mens zijn?