Met permissie, beste Raarlemmers, ik wil het eens over het nabijgelegen IJmuiden hebben – ze hebben de regio per slot van rekening niet voor niks aangelegd om ons heen.
Grote Broer het Haarlems Dagblad komt vandaag met een sfeerreportage over het Rode Dorp, een arbeiderswijkje uit 1913, dat ondanks tientallen jarenlang protesteren van de bewoners alsnog gesloopt zal worden door Woningcorporatie Kennemerhave: Het Rode Dorp is ‘murw geluld’.
Het HD signaleert met name in de Popelstraat diepe verbittering over het verraad van lokale politici: klapzoenen van toffe wethouders bleken judaskussen en de sloopkogels arriveerden uiteindelijk toch. Als goedmakertje bouwde de woningbouwcorporatie op de plaats van sommige gesloopte huisjes een aantal replica’s en voegde er zelfs een mooie ronde poort aan toe. Maar zo simpel laten ze zich daar in IJmuiden niet paaien. Ene Boukje, een van de strijdsters van het eerste uur, treurt nog steeds: “De nieuwe woning is mijn woning niet. De trap kraakt niet. Het is allemaal beton. Het huis is dood.”
De Verzamelde Kritische Raarlemmers: “Een dood huis! Hoe is het mogelijk! De klootzakken!!! Beloven ze je een replica en vergeten ze het belangrijkste: de kraakjes in de trap… Die gedupeerden hebben toch zeker récht op authentieke, wormstekige trappen! Geef dat mens die kraakjes waar ze zo naar verlangt. Laat desnoods gekraak uit kleine luidsprekertjes komen wanneer de Rode Dorpelingen hun replicatrappen op en af gaan, zodat ze zich een beetje thuis kunnen voelen. Doe er een paar piepende leuningen bij die er ieder moment af kunnen lazeren. Waar hébben we het nou over?!”
Kom op jongens, even niet zo sarcastisch, we hebben het allemaal warm…
Ik begrijp die Boukje eigenlijk wel.