Ga naar de inhoud

Singelen

Zondagochtend zouden we met z’n vieren ergens in een park gaan picknicken. Nog enigszins slaperig wandelden we het Franklin Hoevens-tunneltje door en meteen begonnen de verrassinkjes.

Een Surinaams uitziend meisje van een jaar of acht nam een aanloop vanaf de schuine wallenkant van de Kinderhuissingel, sprong, zweefde, greep een afhangende treurwilgtak en slingerde een paar meter boven het water. “Ben jij het zusje van Tarzan?” vroeg mijn vriend, toen ze behouden was geland. Het kind glimlachte stralend.

Bij een parkbankje schilden drie verslaafden met snelle messen zenuwachtig de plastic omkleding van stevige elektriciteitskabels, die daar duidelijk niet hoorden. Het koperdraad dat ze bloot legden, fonkelde extravagant in het zonlicht. “We maken een kunstwerk, meneer!”, verantwoordde eentje zich ongevraagd en lachte stralend, zij het met minder tanden dan het meisje. Wij knikten en slenterden verder, en toen zagen we de waterschildpad.

Hij was zo groot als een waterlelieblad en dobberde ietwat onbeholpen. Er zit wel érg veel water in een singel voor één zo’n beestje en hij moest zo te zien nog wennen; wanneer hij een stukje zwom, leek het of hij bang was ieder moment zijn neus te zullen stoten tegen aquariumglas.

Maar toen er een kano aankwam, dook hij kordaat onder en wij besloten dat hij zich wel zou redden voorlopig.

Onze zintuigen waren nu klaarwakker. Dit was een dag waarop van alles kon gebeuren, we wisten het zeker.

(Later hoorden we dat er ergens een prinsesje was geboren)

3 reacties op “Singelen”

  1. Diezelfde zondag had ik ergens een house warming waar ik ene Guido van een jaar of 26 ontmoette, die op ZL had gezeten en jou een hele tijd terug eens tegenkwam in – waar anders – Haarlem, mocht het je interesseren…

  2. Het interesseert me wel, maar ik zie er niet meteen een gezicht bij. Soms heb je een voornaam en geen gezicht (Guido?), soms een gezicht zonder namen, soms helemaal niks… Eigenlijk zouden álle oud-leelingen een eigen website moeten hebben!

  3. Donkere krullen, smal gezicht, rond de 1.80m, maar dat is ook vrij nietszeggend natuurlijk…
    Mijn vader is ook leraar. Vreselijk vond ik dat vroeger: als we de stad in gingen, kwamen we minsten twee (oud)-leerlingen tegen. Inmiddels heeft hij de leeftijd bereikt waarop oud-leerlingen zijn collega’s zijn geworden. Dat moet toch een tegelijkertijd trotse en pijnlijke gewaarwording zijn….

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *