Tijger op de sofa?

In Michael Cunninghams nieuwste boek, ‘Specimen Days’, werkt de hoofdpersoon van het tweede deel bij de New Yorkse recherche. Zij wordt daar telefonisch doorverbonden met allerlei gestoorden die de politie bellen en het is aan haar (voor zover mogelijk) de werkelijk gevaarlijke individuen te schiften van de stakkers, loze paniekzaaiers en paranoïde theorieënwevers.

Over die laatste categorie staat er:

It was complicated by the fact that every now and then, some of them were right. The tobacco companies had discovered a secret ingredient to make cigarettes more addictive. The North Koreans had been kidnapping Japanese tourists to educate their spies about the particulars of Japanese customs. Those noises coming from the apartment next door were in fact being made by a full-grown tiger.

Ik moest aan deze passage denken toen ik vanochtend in Grote Broer het Haarlems Dagblad las over een 75-jarige hardhorende dame in Schalkwijk (je zal het maar zijn!), wier TV twee weken geleden in beslag werd genomen na klachten van omwonenden. Het mensje belde trillend haar dochter Debby toen het buiten een politiemacht zag staan.

Bij aankomst trof Debby twee agenten die dreigden de voordeur te forceren, terwijl andere commando’s in spe (je zal het maar zijn!) met de onstuitbare voortvarendheid waarmee het bevoegd gezag hier ter stede opereert als er niets te duchten valt, reeds het balkon hadden beklommen.

Mevrouw Lommerse heeft haar TV nog niet terug in afwachting van een besluit van de officier van justitie, die qua daadkracht kennelijk achterblijft bij het blauw op straat en niet te vergeten op de balkons.

Zullen we voor de gein eens een leuke humoristische grap uithalen met die flinkerds van het hyperactieve wijkteam Schalkwijk? We laten een TV keihard schetteren in een gehorige flat en in plaats van een weggedommelde dove oma leggen we dan een alerte volwassen Bengaalse tijger op de sofa! Lach-chuh!