Desgewenst had ik gisteren het staartje van Haarlem Jazz nog mee kunnen pikken, maar ik zat al aan mijn decibellentax voor deze zomer. Moet je maar niet zonder oorbeschermers door een Belgisch stiltegebied lopen.
Wij waren donderdag op onze tocht langs de rood-witte markeringen van de GR5 gevorderd tot Hasselt en kozen voor een variante die de stad meed ten faveure van het volgens de wandelgids idyllische natuurreservaat Platweyers. Evenwel, vlak na Stokrooie, op de St. Jansheide, ergens ter hoogte van de Galgeberg (op héél grote globes kan je deze namen vinden) bereikte ons vanuit oostelijke richting een pulserend gedreun, dat onheilspellend aanzwol naarmate wij de Hommelheide naderden; bij Schoor konden we uiteindelijk schor geblèr onderscheiden.
Langs de talrijke vennen en vijvers maakten groepjes gedeprimeerde watervogels zich op voor een vroege migratie.
We troffen een stilstaande auto in het bos, met een solitaire Belg erin. “Pukkelpop!”, sprak hij door het open raam en glunderde veelbetekenend.
Aaah! Pukkelpop. Bij Kiewit. Drie kilometer verderop. Kiewit, een gehucht dat je vrijwel uitsluitend kunt vinden door de Grande Randonnee 5 vanuit Diest in oostelijke richting te volgen, door dicht struikgewas, of – slechts drie dagen per jaar – door tegen de tyfusherrie in naar de geluidsboxen te waden, die hoog boven 50.000 toehoorders uit torenen.
OK, een popfestival, maar dan nog… “Hadden ze Heather Nova niet kunnen programmeren?” vroeg ik met een onbewuste woordspeling aan de huisdichteres. Want wat we hoorden tartte alles wat the likes of Haydn en Locatelli heilig was.
Enig recherchewerk leerde mij vandaag dat de schuldigen op plegen te treden onder de naam ‘Art Brut’. Ze waren ook in Paradiso vorige week. De Pukkelpop website verklaart behulpzaam dat ‘art brut’ staat voor kunst gemaakt door gekken en gedetineerden. Dat hadden wij dus goed geïnterpreteerd.
Achteraf bleek dat we gewoon twee dagen te vroeg waren. Heather Nova stond pas zaterdag op het programma.