Stundenhotel

Tijdens onze wandelvakantie strompelden wij een keurig onderhouden dorpje bij Genk binnen, op zoek naar accommodatie. Het ene hotel was vol en bood ons weinig hoop (“Pukkelpop, ziet u!”). Het andere, een kilometer verderop, kon ons evenmin herbergen. De eigenaresse suggereerde een bezoekje aan de buurman, die eigenlijk alleen kamers verhuurde voor een paar uur, maar bij onderbezetting wilde hij zijn principes nog wel eens laten varen… En het waren mooie kamers…

‘KAMERS’ – dat hadden we al op het uithangbord zien staan en (ah, nu snapten we het!) de villa heette CUPIDO. Je moest achterom, waar ook de auto’s van de clientxc3xa8le discreet stonden geparkeerd. Buiten het portiek stond een man in een grijs pak nerveus aan een sigaret te zuigen.

Aan de balie verscheen een elegante veertiger met hemelsblauwe ogen, die niet opkeek van onze onaangekondigde komst. “Kamer twee is vannacht beschikbaar,” sprak hij neutraal na een korte monstering van onze bezwete hoofden en de zware rugzakken. “Die mogen jullie hebben voor €50. Als jullie wel vóór morgen twaalf uur weer vertrekken.”

Volgens de tarieflijst aan de muur kostte 1 x 3 uur €27,50, dus hij had begrepen dat wij daar niet kwamen voor erotische stunts. “Of anders kamer zes, die is wat stiller, daar heb je minder last van de bel… Die komt alleen pas om acht uur vrij.”

“We sluiten trouwens om drie uur, hoor”, stelde hij ons nog gerust.

Kamer twee was ruim, comfortabel en (ook bij nauwgezette inspectie door de huisdichteres) grondig gekuist, zoals de Vlamingen zeggen. Geen sporen van jarenlang intensief gebruik. Bruikbare leeslampjes, één stoel en iets wat het midden hield tussen een kruk en een rijzadel. We pakten uit en namen de kamer in bezit. Het was even wennen aan het idee. Liefkozend bedoelde aanrakingen voelden in deze commerciële omgeving ineens viezig.

Maar goed, wij konden ons voorstellen dat zo’n instituut onder bepaalde omstandigheden verdedigbare doeleinden diende: huwelijksreddende liaisons dangereuses, onmogelijke liefdes… Waarna onze verbeelding in de wachtstand ging. Eerst de ergste vermoeidheid maar eens wegspoelen met abdijbier en ergens een hapje eten.

Bij terugkomst hoorden we een verdieping hoger moeilijk te duiden gestommel. Even later begon er een vrouw te piepen. Ze klonk een beetje als een hondje dat vastgebonden aan een boom door zijn baasje wordt achtergelaten. Met tussenpozen baste een mannenstem er iets doorheen, voor ons onverstaanbaar. Hadden die twee het nou leuk samen? Ik soesde in.

De volgende ochtend zag de schrijfster van ‘Men zegt liefde’ er vaal en verfrommeld uit. Zij had, terwijl ik lag te slapen, nóg drie zulke sessies bewust meegemaakt. Dat gepiep was slechts het begin geweest. Vallende metalen voorwerpen. Zweepslagen. Commando’s. Gejammer. Het laatste koppel van die nacht had zich ook nog eens uitgeleefd in luide verbale krenkingen. Dat was tussen 4.00 en 6.30 uur.

Nu was kamer twee licht en onwerkelijk stil. Verraderlijk stil. Buiten gaven we elkaar een zedig kusje en gingen snel weer op pad.

********************************

P.S. Thuis vertelde ik deze geschiedenis aan mijn Zwitserse schoonzus. “Ach so, ein Stundenhotel!”, riep ze uit. Google geeft bij ‘Stundenhotel’ 152.000 hits. Ben ik nou zo’n ingénu dat ik er niet eens een Nederlands woord voor ken?