Ga naar de inhoud

Koninklijk Paleis

Ik zag er rond 1960 mijn eerste film, ‘Winnetou en de schat van het Zilvermeer’, in een uitpuilende zaal. Dat was ter gelegenheid van een kinderfeestje. Bij ‘Desperately Seeking Susan’ (1985), was ik een van twee volwassenen temidden van 500 uitgelaten dertienjarigen, uitgedost in slobkousen en andere Madonnaparafernalia. Zaterdag ging ik naar ‘Pride and Prejudice’. Er zaten (hoewel het al 0-2 stond) hooguit tien mannen op naar schatting 150 vrouwen.

Ik ben geen filmfanaat, maar misschien komt dat omdat zo weinig bioscopen kunnen tippen aan Cinema Palace: qua oppervlakte zou je er ijshockey kunnen spelen en het is er hoog genoeg voor een partijtje kleiduivenschieten. Vooruit, dat laatste misschien net niet, maar die reusachtige, ouderwetse zaal vind ik wel een bonus.

In de ‘Architectuur Gids Haarlem’ lees ik dat het pand oorspronkelijk een ‘winkelhuis’ was en eind jaren twintig tot bioscoop werd verbouwd in opdracht van de 1e Haarlemsche Auto Maatschappij. Dus mocht Vroom & Dreesmann nog eens over de kop gaan…

2 reacties op “Koninklijk Paleis”

  1. Als 40+’er naar het Schnitzelparadijs is ook een heel bijzondere ervaring (wat de film betreft overigens een zeer plezierige).

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *