Leven is decoderen, leven is het constant interpreteren van veranderingen en signalen: de snel invallende duisternis, de remlichten van de vrachtwagen voor je, de geur van de ‘verse’ garnalen, de medaille op een uniformborst, de letters HEMA, de koortsthermometer, het poemaspoor in het zand, brandlucht, overstekende voetgangers, doorlopende wenkbrauwen, snikken en glimlachjes, klokkengebeier, vallende kometen, stijgende aardolieprijzen…
Je hebt er een dagtaak aan en wie de tekenen beter duidt dan zijn medemens heeft een belangrijke voorsprong. Geen wonder dat we ons vastklampen aan externe deskundigen – de astroloog, de beursgoeroe, de kabbalist, jazeker… de Hypotheker, Maurice de Hond, P. Paulusma, etc. We kijken koffiedik, lezen theeblaadjes, damesblaadjes, handlijnen, handleidingen en ingewanden (dat laatste alleen in noodgevallen). En het is nooit genoeg…
Want stel dat wordt aangetoond dat in een riedeltje van Scarlatti (pxc3xa8re ou fils) een satanistische boodschap zit verborgen, dan is dat slechts één van de talloze signalen die ons voortdurend ontgaan.
Dat neemt niet weg dat ik me genomen voelde toen ik gisteren in NRC onderstaande passage tegenkwam, in een vraaggesprek met architect Carl Weeber (uitvinder van het Wilde Wonen), die Nederland ontgoocheld verruilt voor de Antillen. Hij spreekt over zijn vakbroeders vijftig jaar geleden:
“Het was toen volstrekt dogmatisch. Het leek of er een godsdienstoorlog woedde tussen de traditionelen en de modernisten. Dat uitte zich met name in de strijd om de daken; puntdaken waren katholiek, platte daken protestants. Ik werd er zelf in meegezogen, en omdat ik van nature dwars ben koos ik de kant van de ‘moderne’, platte daken.”
Het kan zijn dat dit voor jullie gesneden koek is, beste Raarlemmers. Dat jullie allemaal al decennialang bij elke gevel denken in roomse punten en calvinistische platheid. Dat zou het alleen maar erger maken. Want dat ik dit architectonische credo niet kende, zit mij niet lekker. De komende tijd zal ik alle gebouwen uit die tijd door die verzuilde bril bezien (en het risico dat ik struikel en mijn goddeloze enkels breek, neem ik voor lief).