Profeet Jozias

Reclame maken voor eigen toko is niet uitzonderlijk in het Haarlems Dagblad, maar meestal gaat het om een onschuldige fourniturenwinkel in het Rozenprieel, waarvan de eigenaar zijn collectie patroon-radertjes mag aanprijzen onder het mom van een diepte-interview. Wat VVD-fractieleider Jozias van Aartsen vandaag echter wordt vergund, is voor middenstanders niet weggelegd.

‘Nederland het Nieuwe New York’, staat er boven zijn stuk. Waar de andere partijen zich na prinsjesdag vastbijten in een aalmoes voor de achterstandsgroepen of het fijn stof boven zebrapaden, schildert Profeet Jozias een visioen (en als ik schrijf visioen bedoel ik ook VISIOEN!) van Nederland zoals dat over tien jaar moet zijn:

Zelfstandig, energiek, handelsgericht, cultureel toonaangevend, een land waar alle inwoners van houden. Rotterdam en Amsterdam zijn high-tech-handelscentra en broedplaatsen van talent. Het Groene Hart is ons Central Park, een groene long.

Van een hart een long maken, medisch lijkt het me een lastige opgave en los daarvan, is het niet wat weinig, één long? Waar Ground Zero en de Bronx komen staat niet vermeld. Haarlem zal wel Harlem worden, Spanish of Black, maar als ik het goed aanvoel gaat het Jozias niet om de details. ‘Dit zijn zomaar wat flarden uit ons beeld voor 2015.’

Het belangrijkste is natuurlijk dat de VVD eerst die 145 kamerzetels haalt (Doet u mee? eindigt hij hoopvol), daarna zien we wel verder hoe we ‘New York aan de Noordzee’ realiseren.

Of ze hier in de regio al rijp zijn voor het gedachtegoed van hun voorman, waag ik te betwijfelen. In dezelfde krant (15-10-’05) lees ik dat het bestuur van de Bloemendaalse VVD-afdeling (niet zómaar een afdeling!) op verzoek van de leden is opgestapt. Heibel over de kandidatenlijst, de huidige fractie dreigde op op een zijspoor te komen – jullie willen het evenmin weten als ik, beste Raarlemmers (hoewel, die officiële klacht tegen Hildebrand de Boer… ). Waar het op neerkomt, ze rollen over elkaar heen daar – sigaren doven in de cognac van aartsrivalen, bretels doorbijten, dossiermeppen, ruw lijf aan lijfwerk (waarbij vesten en mantelpakjes het zwaar te verduren hebben) – if you’ve got them by the balls you’ve got them by the head…

En volgens mij vinden ze het heerlijk! Wat nou New York aan de Noordzee? We hebben het toch goed?