Ga naar de inhoud

Beschaving

Die ‘Liefde is…’ plaatjes uit de Telegraaf kent iedereen. De Nederlandse kwaliteitskranten zijn momenteel bezig met een serie ‘Beschaving is…’. In de NRC mag vandaag dichter / dominee Ilja Leonard Pfeijffer . Hij schoffelt eerst de nodige bewindslieden onderuit en besluit: ‘Beschaving is spreken met zachte stem omdat je bang bent dat je niet hoort wat de ander te zeggen heeft.’

Als je wilt horen wat de ander zegt, kun je beter even helemaal zwijgen, lijkt me, maar dat is kennelijk te veel gevraagd.

Bij bakker van Vessem stonden vanochtend zo veel Kleverparkers (type hooggemotiveerd) dat ik besloot ‘s middags terug te komen. Vier mensen nu, van wie een vrouw in een donkerblauwe houtje-touwtje-jas meteen opviel doordat ze zich zo gretig bediende van de proefstukjes ‘intro-stol’ dat ze bij vergissing ook haar volgnummertje half in haar mond stak.

Toen ze aan de beurt was, kreeg ik spijt dat ik niet toch ‘s ochtends was gegaan.

“Doe maar vier van die donkere bolletjes. Ik gier van de honger, ik heb vanmiddag nog helemaal niets gegeten… Hoezo moet ik die eerst afbakken? Oh…” ( Gespeelde radeloosheid. De andere klant, een jongen onder een capuchon en ik mogen de volgende tien minuten delen in al haar dilemma’s). Ze kiest uiteindelijk voor twee muesli-broodjes en twee afbakbolletjes. Het dreutelt nog een tijdje door en dan vraagt ze naar de vanillebroodjes. Die zijn er vandaag niet, dat had ze al vastgesteld, maar ze praat er kennelijk graag over: waar je vanillebroodjes wél kunt krijgen, dat ze het best zijn bij haar zus in Tilburg, er moet liefst poedersuiker op en dat…

Oei… er breekt een knoop van haar jas! Wij zoeken solidair de knoop. Die ligt in twee stukken op de grond. De vanillebroodjes zijn vergeten, het gesprek gaat nu over knopen en de onvervangbaarheid van sommige exemplaren… Als ze het verlies enigszins heeft verwerkt, wil ze zo snel mogelijk naar huis.

Het mobieltje van de capuchon-jongen gaat af, rinkelend met het geluid van een ouderwetse bakeliet telefoon.

De vrouw betaalt met twintig euro, heeft er wel wat bij, denkt ze, oh nee, toch niet.. Jammer nou… Ze heeft zich vergist, zie je wel, ze wist het wel, het kleingeld zat alleen in het verkeerde vakje. Of wij dat nou ook zo vaak hebben? Na haar afscheid denk ik mijn half bruin te kunnen bestellen. Miraculeus duikt ze weer voor me op om nog eenmaal – voor alle zekerheid – het afbakrecept door te nemen samen met het winkelmeisje.

“Het was acht minuten, hè, zei u?”
“Ja, ongeveer acht minuten. Of tot ze donkerbruin zijn. U ziet het vanzelf.”
“Ik denk dat ik gewoon acht minuten doe, want iedere oven is toch weer anders.”

Ze mag nog een stukje introstol en vertrekt, nu definitief.

Beschaving is… zachtjes tandenknarsen, opdat de ander het afbakrecept ook de tweede keer kan verstaan. En niet je doorgeladen stanley-mes pakken om ALLE knopen PLUS ALLE touwtjes van zo’n ondoorbakken tuttebol d’r jas te snijden en er een briefje aan te hechten met ‘Mens, ga koken!’

2 reacties op “Beschaving”

  1. Wat een opgave toch om een halfje bruin te kunnen bemachtigen…
    Leuk geschreven. Groetjes, Yvy 😀

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *