Een goede kans, beste Raarlemmers, dat jullie (megapositief en supersolide als jullie in het leven staan) dit weekend behendig als Batman of soepel als Catwoman langs huisgevels klauteren, of in tuin of park met doodsverachting van dennentop naar rododendronkruin zweven – oeehs en aaaaaahs van gezinsleden en toegesnelde buurtbewoners negerend – teneinde met een slordige triljoen uit de gevangenschap van hun met houtwol gevulde kartonnen opbergdozen bevrijde sierlampjes een konvooi niet van echt te onderscheiden rendierspannen te vervaardigen, staartsterren te monteren (op ware grootte), om maar te zwijgen van die scharen lumineuze aartsengelen met vermogen genoeg om ‘s nachts alle automobilisten in de gewijde omgeving te verblinden.
Voor ons de gewoonste zaak van de wereld.
Desondanks past het ons een ogenblik stil te staan bij hen die niet kunnen delen in de kerstvreugde.
Zoals woensdag die twee vrouwen aan het tafeltje achter mij in de Karmeliet. Die spraken daar het moeizame traject van Sinterklaas tot het Nieuwe Jaar vast door bij een kopje thee. Het wederzijds begrip vloeide rijkelijk. Er werd gezucht, ze voelden de vermoeienissen nu al, de verantwoordelijkheid en de verplichtingen. Toen was het even stil.
“Zeg, wéét je'”, zei de een hartelijk, “als wij tweeën elkaar dit jaar nou gewoon eens géén kerstkaartje stuurden? Wat vind je daar van?”